Beste Luisteraar,
Vanochtend besloot ik in een gekke bui om eens een theetje te drinken. Zo een dag.
Ik heb onlangs zo’n hippe doos cadeau gekregen met bijzondere smaken, waarvan de zakjes kaartjes dragen met uitzonderlijke wijsheden. “Happiness lies not in the pleasure but the joy.” staat er dan bijvoorbeeld. Daar kan ik dan geweldig lang naar staren tot mijn blik glazig wordt en ik verder ga met de orde van de dag.
Zelfs doorsnee theemerken beginnen nu ook die kartonnetjes aan het andere eind van het theezakje te bedrukken. Met vragen die een gespreksonderwerp kunnen opleveren bij het theekransje: wat staat er nog op je bucketlist? bijvoorbeeld, of: Wat is het liefste wat je ooit voor iemand gedaan hebt?
Het gesprek dat volgt, stel ik me dan voor als het gemiddelde kopje thee: een flauw aftreksel.
Vandaag lees ik op het kartonnetje de vraag: “wat zou je nu écht willen?” Mijn blik valt op het accent aigu dat bovenop de ‘echt’ prijkt. Het accent doet vermoeden dat tussen alles wat je wil, er ook nog iets moet zitten dat echt is. Dat éne ding, waarvoor je alles over hebt. Dat je in staat stelt om bergen te verzetten.
Al die andere dingen die wil je wel, maar nu ook weer niet zo. Maar dat éne ding? Jongen, dat wil je écht met een accent aigu.
Dat wil je zo hard dat je er voorzeker ooit de juiste motivatie voor zal vinden om het te bereiken. Nu misschien nog niet. Maar ooit wel. En dàn. Dan staat er op de dan een accent grave.
Ik bedenk mij dat de dingen die je écht wil, zich nu afspelen. Dat je daarvoor niet hoeft te wachten op motivatie. Dat het een kwestie is van kiezen en beslissen. Als je wacht op de motivatie om ervoor te gaan, dan druk je eigenlijk een soort van snoozeknop in. En een snoozeknop, beste luisteraar, dat weten we allemaal, verkleint de zin om op te staan, in plaats van de goesting om de dag aan te vatten te vergroten. Een snoozeknop belooft slaap, maar biedt enkel wat sluimerend respijt.
Dat doet de vraag “wat zou je nu écht willen?” eigenlijk ook. Het verplaatst de aandacht, weg van hoe geweldig het hier en nu is. Het doet verlangen naar echtheid die er nog niet is, terwijl we midden in de echtheid zitten.
Ik las het kaartje nog eens. “wat zou je nu écht willen?" en ik knikte dankbaar. Ik goot de thee door de gootsteen en mompelde: ‘koffie.’
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is mediacoach, leadership coach en schrijft momenteel aan zijn nieuwe theatervoorstelling "Ankerman".