Beste Luisteraar,
U hoort natuurlijk geen titel boven dit middagjournaal staan, maar als u het straks opzoekt om het te herlezen, dan zal u merken dat er wel degelijk een titel is. In dit geval luidt die als volgt: Slechte Titel.
Dat klinkt een beetje raar, maar dit stukje zal daar over gaan. Over slechte titels. Volgens belangwekkend onderzoek blijkt dat 80% van de lezers op internet niet verder komt dan de titel. Slechts 20% leest door, maar alleen als je een pakkende titel hebt. Eén die duidelijk is en zegt waar het over gaat.
Ík heb dat ook graag, dat een titel duidelijk is, dat vermindert namelijk de kans op teleurstellingen.
Ik moet nu denken, ik ben ooit eens naar een theatervoorstelling gaan kijken die “Pygmalion” heette. Ik dacht “heerlijk, nog eens een goeie ouwe George Bernard Shaw gaan bekijken” -ik heb al zijn toneelstukken gelezen- bleek die voorstelling een samenraapsel te zijn van teksten van enthousiaste beginnende theatermakers met de klemtoon op enthousiast en beginnend.
Dat kan mijn avond echt danig in de war brengen, want als ik iéts niét durf, is het tijdens een theatervoorstelling opstaan en naar buiten gaan. Dat komt. Ik heb het ooit Julien Schoenaerts weten doen, ergens halverwege een Harold Pinter. Schoenaerts stond recht, midden in de rij, sloeg een gigantische sjaal over zijn schouders en zei luidop “ik ga een ijsje eten!”. En toen moest hij nog beginnen met, tussen zetels en benen door, de uitgang te bereiken. Ik was 15 en sindsdien durf ik in het theater niet meer op te staan en buiten te gaan, omdat ik het gevoel heb dat ik dan minstens een even goeie oneliner ten berde moet kunnen brengen. Dankuwel Julien Schoenaerts!
Maar ik had het dus over een duidelijke titel. Hoe meer die vertelt wat je krijgt, hoe beter. Zeker op het internet, geef er dan ook nog maar een onheilspellend geurtje aan en doe er gerust een cijfer bij. Als je daarachter nog schrijft: “dit is wat we weten” of “dit ligt er op tafel“ ben je helemaal zeker dat er gelezen zal worden.
Achteraf beschouwd is “Slechte Titel” dus eigenlijk een bar slechte titel, ook al voldoet het aan de vereiste van de duidelijkheid. Na het lezen van Slechte Titel verwacht je niet meteen een parel van een stukje tekst. Maak er dus maar van: “Vijf redenen waarom niemand doorleest na een slechte titel. Dit is wat we nu weten.” En dan verzin ik straks nog wel die vijf redenen. Maar eerst ga ik een ijsje eten…
Johan Terryn is acteur en auteur van het recent verschenen boek "Het Uur Blauw". Momenteel kan je ook zijn podcasts Pleisterplaats en Hoor mij beluisteren.