Beste luisteraar,
Dit is onherroepelijk een tijd van rouw. Collectieve rouw, omdat we afscheid moeten leren nemen van het idee dat we onschendbaar zijn en alles kunnen controleren. Omdat we nu al heimwee hebben naar de zorgeloosheid van weleer. Voor mij is het ook een tijd van rouw omdat mijn vader vorige week is vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Dat klinkt nu een beetje als een indianenverhaal, maar het is helaas trieste werkelijkheid. Ik knijp even in mijn arm. Jawel. Dat vorte virus is hem gelukkig bespaard gebleven, maar dat het afscheid met mondmasker moest gebeuren en zonder knuffels en in zeer beperkte kring valt zwaar.
Ik heb nooit ellenlange gesprekken met hem gevoerd. Mijn vader was een man van weinig woorden. Maar wij hadden wel een onuitgesproken akkoord. Ik begreep hem en hij mij. Hij verdedigde mij en ik hem. Ik kreeg van hem de vrijheid te mogen zijn wie ik wilde. Hij was ook trots op wat ik deed, maar dan wel zonder het uit te spreken. Ik moest het uit de blik in zijn ogen halen en heb het van horen zeggen.
Mijn vader was nog veel meer. Hij was een lieve, een voorzichtige, een aan-het-raam-wachtende, een genietende, een begripvolle, een ongedurige, een handige, een bezorgde, een koppige, een trotse, een verstandige, een bescheiden, een loyale en dus ook een zwijgzame man.Van dat alles blijft nu enkel dat laatste over.
Maar geen nood. Want dat waren we al van hem gewend.
Het afscheid dat we in beperkte kring moesten houden, paste misschien wel goed bij zijn bescheidenheid. Dat ik nu over hem vertel in dit middagjournaal zou hem wellicht hoogst ongemakkelijk maken. Maar ik doe het toch, want ik ben even koppig als hij was.
Ik weet dat hij mijn middagjournaals de afgelopen jaren met meer dan grote belangstelling beluisterde, meestal gekluisterd aan de smartphone van mijn broer. Dan zei hij iets als: “dat kan hij toch goed, onze Johan”. Een zuinig compliment dat ik enkel via een omweg mocht ontvangen.
De zorgeloosheid van weleer die is weg. Mijn vader ook.
Daarom dat ik even van de radiogolven gebruik maak om nog te zeggen: het compliment is aangekomen, vader, merci. Voor alles.
Beluister hier.
Wie zich herkent in dit verhaal, of wie zich geraakt voelt, kan hier op deze site altijd zijn of haar verhaal met me delen. Hieronder of via een privébericht.
Johan Terryn is professioneel gecertificeerd coach, mediacoach, schrijver en acteur.
Meer info vind je op deze website.
Beste Johan,
wij kennen elkaar niet, maar ik wou toch reageren op je dagboekbericht vorige maandag, n.a.v. Het overlijden van je vader. Je sprak met heel veel liefde en gevoeligheid over de band met je vader en ik voelde mij daar erg door aangesproken. Mijn beide ouders verbleven sinds een dikke drie jaar in een serviceflat in een woon-zorgcentrum en twee weken geleden heb ik ze allebei verloren, op amper 24 uur tijd...
Op zondag 5 april overleed mijn moeder op de gezegende leeftijd van 93 jaar. Zij die altijd kranige, energieke en extraverte persoonlijkheid was geweest, was de laatste jaren door een langzaam maar zeker voortkruipende dementie stilaan getransformeerd in een stille, teruggetrokken vrouw. Die maakte dat zij de…
Beste Johan,
Ook mij heeft jouw “Middagjournaal” van gisteren 20 april 2020 wel degelijk “gepakt”.
Ook mijn vader was een erg zwijgzame man en ook ik voerde geen echte gesprekken met hem. Toch weet ik ook dat hij met alles wat hij was mij steunde, zelfs zonder het mij te vertellen. Hij werd daarvoor wel heel erg hard gesteund door zijn gehandicapte, maar mentaal zeer sterke vrouw, mijn moeder.
Alleen in enkele omstandigheden in mijn leven, toen hij mij -stilzwijgend maar ook trots- aanmoedigde toen ik voetbalde en later bij mijn universitaire studiekeuze, had hij het volste vertrouwen in mij, zonder al die dingen zelf goed te begrijpen.
Hij is ook altijd die introverte, lieve, bezorgde, bescheiden vader geweest, tot…
Beste Johan,
Ik wou even reageren op wat je zei tijdens Nieuwe Feiten. Het raakte me zo. Wat je vertelde was zo herkenbaar. Twee jaar geleden ben ik ook mijn lieve vader verloren. Hoe jij je vader in enkele rake zinnen omschrijft, het had net zo goed over mijn vader kunnen gaan. Hij hield niet van gedoe die vader van mij. En daar was hij zeer consequent in. Koppig zelfs. Hij was ook een man van weinig woorden, maar toch wist ik ergens dat hij er was voor mij, dat hij me graag zag en dat hij trots op me was.
Het afscheid van mijn vader kwam heel plots, ook al was hij al een aantal maanden zwaar ziek. Door…