Beste luisteraar,
Onlangs viel mij de eer te beurt betiteld te worden als een domme soepkip. Een eerste keer is altijd een bijzonder moment. Ik had namelijk een tweet gepleegd om mijn dankbaarheid te uiten over de inzet van al die vrijwilligers in het vaccinatiedorp. De reactie kwam van een illustere Nederlandse anti-vaxxer die me dus met niet al te intelligent gevogelte vergeleek. Ik liet me namelijk "inspuiten met experimenteel gif omdat de mensen nu eenmaal zo vriendelijk zijn".
In eerste instantie kon ik een lach niet bedwingen. We weten allemaal dat wanneer mensen beginnen schelden om hun gelijk te halen, ze eigenlijk onbewust al weten dat ze op een dwaalspoor zijn beland, dat ze met een stukje drijfhout ronddobberen op de oceaan, niet wetend waarheen, en dat hun gelijk loslaten gelijk zou staan aan het loslaten van dat drijfhout. In tweede instantie kreeg ik medelijden, want zoiets is nu eenmaal een weinig comfortabele positie. Nu ben ik vooral bezorgd en vraag ik me af: hoe gaan we zo’n scheldende drijfhoutjes weer aan boord helpen van de samenleving?
Want dat was het wat mij die dag van mijn eerste prik zo getroffen had. Na die vreselijk lange isolatie maakte ik een wandeling door een gigantisch grote tent en om de vijf meter werd ik door een vriendelijke vrijwilliger de weg gewezen. Het was alsof ik opnieuw in de samenleving werd ontvangen. En dat was na die ellendige opsluiting een ontroerend gevoel dat je nooit of te nimmer met je nijdige gelijk achter je klavier kan ervaren.
Na al dat gecriticaster en gezeur was dit een opvallend efficiënt georganiseerd en vriendelijk event, drijvend op de kracht van de onvergoede inzet. Het was niet louter het vaccin, maar ook een portie hoop, opluchting en geloof -dat het nog al niet naar de wuppe is- dat ik ingespoten kreeg.
Los van het vaccin is dit eigenlijk de injectie die velen van die mensen die zich van de samenleving afkeren nodig hebben. Misschien moeten we het mogelijk maken dat mensen die het vaccin weigeren toch ook door het vaccinatiedorp mogen lopen, even vriendelijk ontvangen worden, van de verpleegster een schouderklopje krijgen in plaats van een spuitje, en zich net zo welkom terug mogen voelen in de samenleving.
Laat mij als domme soepkip nog dit zeggen: Het gif zit niet in de spuitjes. Het gif zit daar waar we mekaar toelaten om ons af te keren van de rest. Want daar is enkel nog het drijfhout van het eigen gelijk.
Johan Terryn is acteur en auteur en bezieler van het project Het Uur Blauw.