Beste luisteraar,
“Wijzen met de blote vinger is onbeleefd”. Zo klonk het vroeger op de speelplaats toen ik nog een kleine Johan was. Het was een kinderlijke manier om mekaar te corrigeren als er iemand werd na gewezen. Of als er iemand nog eens “de rosse kan niet crossen want zijn lief zit in de bossen” had geroepen tijdens de turnles.
Enkel in de winter mocht je met de bedekte vinger te werk gaan. Niemand wist toch waarheen je wees als je van die Bernie Sanders wanten droeg.
Terwijl we daar vroeger nog wanten voor aantrokken is met de blote vinger wijzen nu eerder schering en inslag. Niemand draait er nog zijn hand voor om. Alles wat ons stoort, moet benoemd worden. We lijken in onze algoritme kring meer en meer een geprikkeld volkje van boze wijsneuzen, betweters, bemoeiallen en mierenneukers.
En iedereen weet: een échte mierenneuker kan zelfs in een gsm-nummer een dt-fout ontdekken. Maar wat heeft ie daar verder aan?
Ik heb zelf een kleine gebrek dat mij op dit vlak goed uitkomt. Boosheid blijft in mijn systeem nooit lang duren. Als ik al eens ruzie maak met een huisgenoot ben ik vijf minuten later vergeten waarover dat ging. Dan kan ik een kamer binnenlopen en een gespannen sfeer voelen hangen. Waarop ik dan tegen mezelf moet zeggen: hier is ruzie gemaakt, maar waarover ging dat ook alweer?
Heel idioot op het moment zelf, maar ik beschouw die eigenschap als een zegen. En ik zet het ook in wanneer ik me opwind over online onbeleefdheid.
Om niet meteen zelf met de blote vinger te gaan wijzen, tel ik dan tot 10. Als ik dan nog boosheid voel, tel ik verder tot 140. Tegen dan ben ik volslagen vergeten waar het alweer over ging, lees ik een tikkeltje verwonderd mijn bericht terug, trek ik mijn Bernie Sanders wanten aan en wis de boze boodschap.
Ik stuur helemaal niks. Het gevoel dat me dat geeft is raar genoeg van een veel grotere opluchting dan bij het ventileren.
Ik lees dan de oprispingen met de blote vinger onder andermans profiel en vraag me dan steevast af: hoe willen die zurige mensen graag herinnerd worden later op hun sterfbed? Want als het is aan de hand van hun tweets en comments wil ik die allemaal met plezier komen voorlezen op hun begrafenis.
Johan Terryn is acteur en auteur van het recent verschenen boek "Het Uur Blauw". Momenteel kan je ook zijn podcasts Pleisterplaats en Hoor mij beluisteren.