Beste Luisteraar,
Ik ontmoette onlangs een vriend rond een vuurkorf, we hadden een mijmerend gesprek over hoe we onze uren doorbrachten in tijden van sociale isolatie. “Ik schrijf veel,” zei ik, “er komt een boek aan van Het Uur Blauw. Over afscheid zonder nabijheid.” Hij vroeg me of ik al die gesprekken uit mijn podcast dan had uitgeschreven. Ik vertelde hem dat ik mijn eigen rouwverhaal vertel, en beschouwingen maak aan de hand van al die interviews. Hij knikte en sloot naadloos aan door te vertellen dat hij zich had ingeschreven voor een massagecursus. Ik keek enigszins verbijsterd over het bruggetje dat hij maakte.
“Mijn vrouw denkt dat het mijn midlife crisis is, dat ik erop uit ben om andere vrouwen te ontmoeten en uitgebreid te kneden,” zei hij, “maar ik wil alleen maar elke week een keer goed gemasseerd worden.” In ruil was hij daarvoor bereid om zijn lesgenoot eveneens goed onder handen te nemen.
“Ben je zeker dat ze die les niet online gaan geven, vroeg ik?” Een massage vanop anderhalve meter leek me niet evident.
Het bleek allemaal nog even opgeschort tot nader order. Zijn geduld werd op de proef gesteld.
Ik vroeg hem of hij weet had van de andere deelnemers. Hij lachte. Geen idee had hij ervan en ik begon plagerig het beeld te schetsen van een struise harige man, die de kracht van zijn eigen vingers niet kent. En dat het best zou kunnen dat net die harige reus zijn massagepartner zou worden. Ik zag hem even schrikken. Ik vertelde dat ik ooit onder handen was genomen in een Turkse Hammam in de Gentse Sleepstraat en dat ik daar -op die warme steen- behandeld ben alsof ik gearresteerd werd. Knie in de rugholte, armen achter mijn rug getrokken. Ik kon geen kant meer op. Ik had het uitgeschreeuwd, maar daar was die grote snor stoïcijns onder gebleven. Waarna hij koelbloedig mijn benen in schijfjes was beginnen hakken.
Mijn vriend lachte me uit en werd vervolgens een beetje stilletjes. In zijn gedachten zag ik hem overwegen om zich alsnog uit te schrijven. Maar een motor kopen om zijn midleefse inzinking te vieren zat er niet in, hij had er al drie. Om het beeld van die harige reus compleet te maken doorbrak ik de stilte en zei ik, terwijl we naar de gensters in het vuur keken: “In dat geval zou je wel eens van een behaarde reis kunnen thuiskomen.”
Johan Terryn is acteur en auteur, o.a. van de podcast, het boek en de theatervoorstelling Het Uur Blauw.