Er bestaan wel degelijk domme vragen, maar hier in dit restaurant werden ze speciaal voor mijn verjaardag niet gesteld.
Beste luisteraar,
Onlangs flaneerde ik een verjaardagsweekend lang door de Vlaamse Ardennen. En die gelegenheid deed mij belanden in een restaurant waar Gault Millau al eens twee koksmutsjes had achter gelaten. We werden vriendelijk ontvangen , zonder al te veel gedoe en we hoefden maar weinig vragen te beantwoorden: vegetarisch of niet? en : 4 of 5 gangen? Daar hou ik van: een chef die al gekozen heeft wat ik ga eten. Met een kleine check up van je hongergevoel en je principes in verband met voeding ben je klaar.
Ik vind vragen beantwoorden eerder vervelend. Zeker op restaurant. Hoe mag dat gebakken zijn? Welke saus mag daarbij? Frietjes of kroketjes? Witloofslaatje of groen slaatje? Tegen de tijd dat al die vragen beantwoord zijn, heb ik het zelf al klaargemaakt.
Vroeger op school zei een pedagogisch onderlegd leraar steevast: er zijn geen domme vragen. Maar op restaurant is het gevaar op domme vragen gigantisch.
Zal ik uw jas aannemen? Nee, ik drop hem hier wel op de grond.
Zal ik de menukaart even brengen? Nee, ik zoek wel even telepathisch contact met de chef.
Kom je iemand tegen die je kent, vraagt die: Kom jij hier ook eten? Nee, ik kom voelen hoe deze stoelen zitten.
Er bestaan dus wel degelijk domme vragen, maar hier in dit restaurant werden ze speciaal voor mijn verjaardag niet gesteld.
De sommelier had interessante bijpassende wijntjes en deed zijn vlotte praatje vol begeestering. Hij nam ons mee naar schitterende wijnstreken, niet echt natuurlijk -daarvoor heb je op zo’n avond uiteindelijk te weinig tijd- maar wel in onze verbeelding. Ik ging zo mee in zijn trip dat ik spontaan vragen begon te stellen: “ben je zelf ook op dat domein geweest?” “Nee, dat helaas nog niet.” “Ah, daarnet leek het heel even alsof u goede vrienden was met de wijnbouwer?” “Nee, dat was maar bij wijze van spreken.” Ik had de jonge man met mijn vragen ontregeld. De sommelier lachte groentjes en zou pas later ontdekken dat we een gang minder namen en hij het wijntje dus zonder bijpassende schotel had geserveerd.
Toen we aanstalten maakten om af te rekenen, kwam een serveerster weerwraak nemen. Ze stelde alsnog de vraag teveel. “Wij vragen ons dat nu al de hele avond af: hoe heet u ook alweer?” Ik lachte alsof me dat nu altijd overkwam. “Frank Vandenabbeele”, zei ik en ik knipoogde samenzweerderig. De serveerster lachte: “Ah ja, juist! Natuurlijk!” In haar gezicht zag ik donderwolken en een enkele bliksemschicht. Even overwoog ik om snel een wikipediapagina aan te maken op de naam : Frank Vandenabbeele. Restaurant-pseudoniem van Johan Terryn, die als hij domme vragen stelt of domme antwoorden geeft liefst anoniem wenst te blijven.
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is leadership coach en schrijft momenteel aan zijn nieuwe theatervoorstelling.