In elk verhaal, hoe klein en onnozel ook, zit een levensles.
Beste Luisteraar,
Soms snap je de betekenis van een verhaal pas jaren na datum. Zo ging dat ook met mijn verhaal van het blutske.
Toen ik als student in Gent op kot zat, reed ik af en toe midweeks terug naar Antwerpen om een improvisatietraining mee te maken. Ja, dat klinkt raar, maar improviseren is nu eenmaal een sport waarvoor je vaak je ad rem spieren moet trainen. Ik reed niet zelf, een wagen had ik niet, maar Peter wel. Een bondgenoot uit ’t stad die dan weer geen kot had.
Op een dag zie ik zijn auto geparkeerd staan en krijg ik een inval, die ik wellicht niet had gekregen als ik mijn ad rem spieren niet zo hard aan het trainen was. Ik schreef een briefje dat ik achter zijn ruitenwisser stak en waarop stond: “sorry voor het blutske”. Getekend Luc en met een telefoonnummer zonder zonenummer erbij. Ja, beste luisteraar, dit verhaal speelt zich af in het tijdperk van voor de gsm.
Ik was de poets die ik Peter gebakken had de volgende dag al helemaal vergeten, toen ik hem aan de aula terugzag. Lijkbleek. Ik vroeg hem wat er was en hij vertelde mij over het briefje onder zijn ruitenwisser en dat hij de hele avond naar een zekere Luc had gezocht door elk Belgisch zonenummer voor het telefoonnummer te plaatsen en op te bellen. Van Oostende over Brugge, over Gent en Aalst, Mechelen, Leuven en Hasselt. Tot zelfs Mons, Namur en Arlon aan toe. Peter had heel België opgebeld op zoek naar de schrijver van het briefje onder zijn ruitenwisser. Ik vroeg hem of het een groot blutske was en toen trok Peter nog bleker weg. Hij realiseerde zich dat hij niet eens rond zijn wagen gelopen was om het blutske in kwestie te zoeken.
Hij had zich druk gemaakt over iets wat er niet eens was.
Deze schelmenstreek, deze praktische grap had proporties aangenomen die niet hadden gehoeven.
En wat is dan nu de betekenis die ik hier na al die jaren in vind?
Hoe vaak vinden wij geen briefjes onder onze spreekwoordelijke ruitenwisser. Boodschappen die ons vertellen dat we ergens bang voor moeten zijn, of onzeker, die ons stress bezorgen of vertellen dat er geraakt wordt aan iets dat we waardevol vinden. Angst, onzekerheid of stress die we onszelf aanpraten, of die ons wordt aangepraat.
Zou het dan niet beter zijn, telkens we zo’n boodschap binnen krijgen de reflex te hebben eerst eens twee maal rond onze spreekwoordelijke wagen te lopen om te kijken of er écht geraakt wordt aan iets dat we waardevol vinden. Een kleine fact check of er wel echt een blutske zit in datgene wat we ons toeëigenen.
In elk verhaal, hoe klein en onnozel ook, zit een levensles. En bij deze, nogmaals sorry Peter, voor de stress.
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is creative leadership coach en herneemt dit voorjaar zijn solo-voorstelling De Ingehuurde Man.