Als je ego gestreeld wordt, komt het altijd met een prijs.
Beste Luisteraar,
Steek even je vinger op als je echt niet graag hebt dat je ego gestreeld wordt. (…) Ik zie geen vingers. En dat bevestigt mij in mijn vermoeden: niets menselijks is mij vreemd. Het liefst heb ik het als het onverwachts gebeurd. Als het egostrelen me overvalt. Zoals onlangs op restaurant in Gent.
Ik had ze al zien zitten, die lichtelijk luide tafel van jongedames die zonder mannen op stap waren en een hoop bij te praten hadden. Maar ik had er verder nog maar weinig aandacht aan besteed. Tot de ober na de maaltijd een glas limoncello voor mijn neus zette. “Van de dames.”
Ik keek op, de zes lagen al in een deuk. Ik hield galant het glas op. Ik ging ervan uit dat de vrouwen mij hadden herkend en begaf me wat later naar hun tafeltje.
“Mag ik jullie bedanken voor de traktatie, maar ik drink geen alcohol.” Normaal kan ik een glaasje verzetten, dus het klonk wat onhandig uit mijn mond, maar nu zat ik net in een alcoholvrije maand.
Toen er eentje ophield met proesten, zei ze : “We wilden gewoon eens doen wat ze altijd in films doen: iemand die je knap vindt een drankje aanbieden.” Ze had een Noord-Nederlands accent. Van herkenning was hier dus totaal geen sprake. Maar het compliment had ik gehoord. Mijn ego was gestreeld.
Ik maakte een beleefd praatje, gaf hen wat tips om zich in Gent te vermaken en toen ik probeerde af te ronden, vroeg één van de meiden: “Wat wil je dan wél van ons aannemen? Een ijsje?” Ik lachte, maar zij nog veel harder. Deze Hollandse dames voelden zich in topvorm en ik wilde de sfeer niet bederven.
Toen ik vijf minuten later weer aan tafel zat, doofden de lichten en kwam een serveerster al zingend van happy birthday aandraven met een kinderijsje waar te groot tafelvuurwerk in zat. Alle restaurantgasten zongen vrolijk mee. Het was bloedgênant en ik lachte navenant. Toen het gelach uitgestorven was, stond het ijsje voor mijn neus. Ik had er weinig zin in, maar een gegeven paard kijk je natuurlijk geen twee keer in de bek. Ik voelde me hap per hap steeds meer het aapje dat in de grap van de meiden op kwam treden. Het stoere meidenverhaal dat de oude klasvriendinnen de komende 10 jaar op hun jaarlijkse uitjes gierend konden boven halen.
Toen het gezelschap op stond kwamen twee van hen rond mijn tafeltje drentelen. Of het gesmaakt had en of ze mijn telefoonnummer mochten. Maar de deal was intussen wel rond. Zij hadden mij een compliment gegeven, ik had hun ijsje opgegeten. Ik was voor altijd het circusdier in hun stoere meidenverhaal en zij in ruil nu het onderwerp van dit middagjournaal.
Als je ego gestreeld wordt, komt het altijd met een prijs. Wie steekt er nu nog zijn vinger op?
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is creative leadership coach en herneemt dit voorjaar zijn solo-voorstelling De Ingehuurde Man.