Beste luisteraar,
Noem mij een watje, maar het overkomt mij steeds vaker dat ik op onbewaakte momenten compleet overvallen wordt door ontroering.
Mensen die tegen zichzelf praten kunnen mij bijvoorbeeld mateloos ontroeren. Dan sta ik in de supermarkt te kiezen welke vorm van pasta ik mee naar huis wil nemen, de strikjes of de schelpjes of toch de spiraaltjes, en dan zegt er zo’n man die ik niet eens had opgemerkt plots naast mij: “Heb ik nu alles?” Heel even denk ik dan dat ik moet antwoorden, maar dan gaat het verder: “Ah ja tuurlijk, nog olijfolie.” Of: “Nee, we nemen geen chocolade mee.” Dan begrijp ik wat er gaande is en overvalt me de ontroering: het maakt niet uit of ik hier nu ben of niet, deze man praat tegen zichzelf.
Dat doet me wellicht aan mijn vader denken die eender welke kamer kon binnenkomen en zich luidop kon afvragen wat hij daar nu weer kwam doen. Als ik dan in die kamer zat, kon ik ook even het gevoel krijgen dat ik hem moest antwoorden.
Voor mensen die tegen zichzelf praten vinden ze binnenkort in de supermarkt de zelfkletskassa uit. Waar je zelf afrekent terwijl je een praatje maakt met… jezelf.
Wat ik ook heel ontroerend kan vinden, zijn goede bedoelingen die de mist in gaan. Ik denk nu aan die geschilderde drop off vakjes voor elektrische steps. Om te vermijden dat die steps achteloos dwars over de stoep worden achtergelaten, heeft iemand onlangs het idee gehad om van die nette vakjes te schilderen op de stoep waar die steps precies in passen. Ik kan dat heel aandoenlijk vinden als ik dat soort drop off zones de hele tijd leeg zie staan. Ik stel mij dan de ontgoocheling voor op het gezicht van die iemand die dat geschilderd heeft, als die daar dan voorbij wandelt en dat ziet en een beetje verderop ook nog over een verdwaalde step struikelt.
Wat mij een paar maanden geleden nog het meest heeft geraakt, is toen ik werd geblokkeerd door het automatisch toegangspoortje in de grote doe-het-zelfhandel. Dat wou zich niet voor mij openen als ik geen karretje nam. En een karretje kon ik niet nemen zonder muntstuk. En een muntstuk had ik niet op zak. Het personeel was onverbiddelijk en liet me niet binnen. Een klant is in volle coronatijd geen koning meer als hij geen karretje heeft, maar een pestlijder.
Nooit was ik daar nog aankopen gaan doen als er toen geen andere klant, zo’n échte doe-het-zelver, op mij was toegestapt met de woorden: “hier is nen euro, het karreke zit er nog rond.” Ik bedankte hem uitvoerig, draaide me om en, ook al was hij niet tegen zichzelf aan het praten en ging zijn goede bedoeling zeker niet de mist in, mijn ogen schoten vol.
Johan Terryn is speler, schrijver en coach. Hij speelt vanaf 1 oktober de voorstelling "Het uur blauw" doorheen Vlaanderen.
