Beste luisteraar,
Ik hoorde het de getalenteerde zanger Duncan Lawrence zeggen vlak na een televisie optreden. Hij was zo in zijn nummer opgegaan dat er zelfs na afloop nog enige vibrato in zijn stem waar te nemen viel. Hoe dat zo kwam, vroeg de presentator? “Wel,” zei die, “ik geloof dat het belangrijk is om unaniem jezelf te blijven”. Ik moest luid glimlachen. Ik zag het namelijk in een flits al helemaal voor me: deze man die ’s ochtends vergadert met al zijn persoonlijkheden. De vraag die zich stelt is: wie zullen we vandaag eens zijn? En na een rondje gekissebis tussen alle stemmen in zijn hoofd, slagen ze er toch telkens weer in om unaniem te beslissen: ook vandaag blijven we onszelf.
U hoort dat ik er aanvankelijk een beetje lacherig over deed. Ik maakte er een karikatuur van. Misschien komt dat wel omdat Jezelf blijven een goede raad is die je wel eens om de oren vliegt. Waarbij ik dan steevast moet denken ‘je kàn alleen maar jezelf blijven, er is geen andere optie’!
Maar unaniem jezelf blijven. Het klinkt te goed om een toevallige slip of the tongue te zijn. En dus bleef die uitspraak door mijn hoofd spoken. Laat me die ochtendlijke meeting nog eens samen met u proberen voor te stellen. De voorzitter klopt even met zijn hamer. ‘Aandacht, beste Johans, het is vanochtend dinsdag 7 maart, dit zijn de agendapunten in het kader van het onszelf zijn.’ En dan worden die puntjes één voor één besproken.
Degene met het ochtendhumeur moet vaak een beetje overtuigd worden, degene die zijn gezond verstand erbij houdt, moet het eerst goed overwegen, het grote ego moet zien of het wel bij hem past, de gevoelige moet het toch eerst wat aanvoelen, de luie vraagt zich af of het niet te veel moeite kost, de behoudsgezinde moet afwegen of er niet te veel verandert en dat terwijl de angstige de hele vergadering door roept van ‘pas toch op met al dat jezelf zijn!’. Elk deel van je persoonlijkheid moet er zijn zegje over kunnen doen en krijgt zijn stem.
Meerstemmigheid in iemands hoofd, we associeren het makkelijk met waanzin maar zolang er geen stem is die tegen jezelf zegt dat je Napoleon bent, is meerstemmigheid eigenlijk volstrekt normaal. Ik heb een stem in mij die ’s ochtends zegt ‘opstaan er valt zoveel te doen' én een stem die zich liever nog even omdraait én een stem die mij verwijtend toespreekt dat ik wat eerder had moeten gaan slapen. Nu ik Duncans -of is het Lawrences, er zijn er zo veel- uitspraak van dichterbij heb bekeken, zie ik ook de waarde ervan. Onze persoonlijkheid is meerstemmig en het is alleen maar goed ervoor te zorgen dat iedereen content blijft. Dat afwegen en daarin unanimiteit vinden lijkt me uiterst waardevol. Ik verander bij deze dus van gedacht en ben bij nader inzien helemaal voorstander van een ochtendlijke meeting met jezelf op zoek naar unanimiteit. Ik begin er morgenvroeg mee.
Ja, beste luisteraar, soms moet je veranderen om jezelf te blijven.
Johan Terryn is verhalenverteller, podcastmaker, boekenschrijver en acteur. Zijn voorstelling 'Tot Onze Grote Spijt' loopt vanaf het najaar 2023 in Vlaamse theaters.
Comments