Beste Luisteraar,
Het valt mij net te binnen dat ik nooit aan bezoek dat bij me thuis komt vraag om hun schoenen uit te trekken. Dat komt omdat ik zelf altijd op die manier moet ontdekken dat ik dringend nieuwe kousen nodig heb. Het overkomt mij vaak: ergens onverwacht aankloppen, merken dat er verwacht wordt dat je je schoeisel uittrekt en net die dag een sok aanhebben waar je grote teen als een bovengrondse aardappel door steekt. Het enige wat je op zo’n moment nog een beetje kan redden, is vloerverwarming. Dat je kan zeggen: “ah vloerverwarming, dat voel je toch het best op blote voeten…” en vervolgens snel je sokken uittrekken.
Ik weet niet waarom ik u dit vertel eigenlijk.
Wellicht omdat ik soms even niet weet waar ik het ànders over zou hebben. Het blijft een zoektocht hoor, zo middagjournaals schrijven. Terwijl ernaar luisteren zo evident is.
Ik heb mezelf ook zoveel voorgenomen : ik probeer bijvoorbeeld nooit een mening te verkondigen in mijn stukjes. Meningen zijn er al genoeg en niet per definitie interessant. Een mening geven is ook niet echt geven, het is meer hengelen naar gelijk. En dus eigenlijk meer geven om te krijgen en daar hou ik niet zo van.
Nee, het is mijn intentie om u echt iets te geven. Een stukje van wat mij beroert. Ik wil dat iedereen zich er wat in kan herkennen, dat het over het leven gaat, dat je er iets uit oppikt, dat het ook geestig is, dat het kortom een cadeautje is op de middag dat ik mooi met woorden heb ingepakt. En u mag er dan mee doen wat u wil. U mag het mooi vinden, maar u mag er ook niks aan hebben. U mag het in de kast steken met de stomme cadeaus.
Het is soms wat zoeken, maar vandaag geef ik u dus sokken met gaten cadeau. Een sok met een gat vertelt ook altijd echt iets. In mijn geval is dat omdat ik jubeltenen heb. Tenen die niet kunnen stilzitten, zeg maar. Tenen die altijd een stapje voor zijn op de rest van m'n voeten. Maar ook dat ik me ’s morgens weinig aantrek van de kledingstukken die onderaan zitten.
Een sok met een gat geeft een inkijk in een leven dat toch niet zo perfect is als het op het eerste zicht leek. En is het niet altijd een opluchting om te merken dat een ander ook niet perfect is? Nu kom ik er dus tijdens het schrijven van dit middagjournaal achter dat het dragen van sokken met gaten eigenlijk echt een cadeau is voor je medemens. Dat het heel misschien onze vermoeiende drang naar perfectie wat onderuit kan halen. Vanaf nu vraag ik mijn bezoek thuis dus wel om hun schoenen uit te trekken, zo weten we meteen wat we aan mekaar hebben. In de imperfectie kunnen we mekaar vinden.
Johan Terryn is schrijver en speler van 'Het uur blauw', een boek en een voorstelling die nu speelt.
