Beste luisteraar,
Ik krijg wel eens vragen van u. Zoals kan u iets doen om de palliatieve zorg in een goed daglicht te stellen of ik ben rouwcoach mag ik uw teksten gebruiken, of bent u nog vrijgezel ? Maar nog nimmer vroeg u mij of ik dat wel volhoud, dat vroege opstaan altijd. En of mijn bioritme dan niet naar de spreekwoordelijke zak is?
En ja. Nu u daar toch niet naar vraagt: sinds ik regelmatig het uur blauw, het uur voor zonsopgang, met iemand afspreek voor mijn podcast over rouw en afscheid in Corona tijden, liggen mijn eigen tijden een tikkel in de war.
Maar ik ben daar niet rouwig om, beste luisteraar, de vroege ochtend is nu van mij.
Ik sta op en zet mij aan mijn bureau die uitkijkt op de tuin.
Nu bijvoorbeeld schrijf ik dan een Middagjournaal, andere keren bereid ik me voor op een coaching sessie door wat bij te lezen, tegenwoordig beluister en monteer ik opnames van het uur blauw. Het is het schoonste stuk van de dag. Het geeft je psychologische voorsprong op de rest van de wereld, of zo lijkt het toch.
Is dit niet het uur van de trumptweet? Volgens mij denkt de Donald dat ook. Dat hij op dit uur voorsprong kan nemen op zijn tegenstanders door weloverwogen verbale vuistslagen de wereld in te tweeten.
Maar de Donald weet ook: tegen de middag komt dan dat fameuze klopke. Zeg maar klop van de hamer. Dan moet je even willens nillens je ogen sluiten. De onvermijdelijke middagdut is nu deel van mijn leven. Ik stel me zo voor dat de Donald
even ophoudt met die veel te lange handtekening te oefenen op een papier in een map en zich opkrult in de ongemakkelijke chesterfield die in zijn ovalen kantoor staat. Liever zou hij zijn handtekenkunsten nog tonen aan al wie kijken wil, maar het kleine dutje dat zich opdringt is onverbiddelijk.
Het kleine dutje dat heel je voorsprong weer lijkt prijs te geven.
Nadien word je een beetje versuft wakker. Er is dat korte moment dat je niet eens weet waar je bent en wat er gebeurd is. Sommige dagen duurt het best lang voor je doorhebt dat het al namiddag is. Als je op zo’n moment plots op een persconferentie staat over besmettingsgevaar, kan ik me best voorstellen dat je over goed poetsen met bleekwater begint.
Langzaam groei je dan opnieuw de dag in. Maar het wordt nooit meer zo goed als die ochtend. Benieuwd wat er straks met mijn bioritme staat te gebeuren als de theaters weer open gaan... misschien krijg ik u wel overtuigd om ook om 5 uur ‘s ochtends naar een voorstelling te komen kijken.
Misschien moeten we dat doen, beste luisteraar, en samen een kleine bedrieglijke psychologische voorsprong nemen op de rest van de wereld.
Johan Terryn is coach & acteur en maakt momenteel de podcast Het Uur Blauw over mensen die een dierbare verloren tijdens coronatijden.
Comments