Nadeugd. Het Middagjournaal van 15 september 2020 (Nieuwe Feiten, Radio 1).
Beste luisteraar,
Dit weekend zat ik langdurig in een fotohokje. Niet om geldige pasfoto’s te nemen waarop je niet mag lachen van de overheid, ik probeer mij altijd een politicus in te beelden die even iets vergeten is, dat geeft mij zo’n empathische blik zonder dat ik ervoor hoef te glimlachen. Nee, ik zat daar puur voor mijn plezier. Ik probeerde zo goed als mogelijk mijn gezicht in een schilderij van James Ensor te doen passen en heb mij daar met volle toewijding in laten gaan. Ik zal niet zeggen dat ik evenveel tijd in dat hokje heb doorgebracht als in het nieuwe Ensormuseum zelf, maar… Bon, ik kan het nu even goed toegeven, ik zat een half uur achter dat gordijn.
Beste luisteraar, ik kan u verzekeren dat toewijding iets is wat je nodig hebt om in zo’n hokje een bevredigend resultaat te verkrijgen. Vooreerst is er die aftelklok die enkel zijn eigen timing volgt en die niet luistert naar het commando: ‘nee, wacht nog efkes’. Verder moet je op korte tijd moeilijke dingen uitzoeken zoals hoe je je hoofd in het juiste perspectief draait en hoe dicht je daarvoor bij de lens moet komen. En tenslotte gaat het er ook nog eens om de juiste gelaatsuitdrukking te produceren, liefst net voor het moment dat de afteller van 1 naar 0 springt. Je moet dus meer dan letterlijk in het hoofd van de schilder kruipen, in dit geval James Ensor. Het vraagt timing, ruimtelijk inzicht en inlevingsvermogen. Met grote vreugde en trots kan ik u mededelen dat het na verwoede pogingen en evenveel dolle pret uiteindelijk is gelukt binnen het half uur.
Elke keer als ik nu die foto op mijn bureaublad terugzie, ervaar ik nog nadeugd van de vrolijke nauwgezetheid waarmee ik mij aan het werk van Ensor heb overgeleverd. In het belevingsmuseum, maar zeker zo goed nadien in het fotohokje. Opgaan in het spel, oeverloos veel tijd en energie steken in een denkbeeldig dingetje, ik zet er nog altijd graag bloemen en pluimen voor op mijn hoofd. U denkt nu misschien, “veel heeft die man blijkbaar niet nodig”. En daarmee heeft u volstrekt gelijk.
Overigens. Ik ken mensen op mijn twitter tijdlijn die dan weer al hun tijd en energie steken in het oeverloos krijgen van hun gelijk. Als ik die mensen lees, herinner ik me weer hoe kortstondig van aard het geluk was toen ik ooit eens een keertje gelijk kreeg. Ik was acht toen ik met een kameraadje over sloten aan het springen was en ik beweerde dat de sloot waar we voor stonden te breed was. Mijn speelkameraad noemde mij een watje, dus ik nam een grote aanloop die eindigde met natte schoenen. Ik had gelijk gekregen, maar heb daar niet echt van kunnen genieten.
Veel liever geef ik me over aan het spel van de verbeelding. Want dat gelukje blijft veel langer hangen. Kijk, ik heb er nog nadeugd van.
Johan Terryn is acteur, schrijver en coach en speelt op 15, 16 en 17 oktober 'Het Uur Blauw' (naar zijn gelijknamige podcast) in De Studio in Antwerpen.