Beste luisteraar,
Onlangs zat ik op een bankje bij een strooiweide. Mijn moeder naast mij en mijn broer en zus het bankje ernaast. We keken naar de weelde aan madeliefjes die op de buik van mijn vader groeiden. Het was precies een jaar geleden dat hij overleden was en ik was sindsdien ook niet meer op deze plek geweest. Die plechtige plek waar we zijn assen hadden uitgestrooid, waarna we weer naar huis waren gekeerd omdat we niet mochten samenzijn. Vijftien rouwende mensen bij elkaar, een groot gevaar voor de maatschappij.
Maar nu was ik hier weer. De zon scheen en elk van ons bleek goedgeluimd. Dat kwam omdat mijn moeder de hele tijd grapjes maakte. Dat kan ze namelijk goed en ik ben zeker dat mijn vader blij was dat ze niet huilde. Dat had hij nooit goed kunnen verdragen, dat mijn moeder droevig was. En dat wilde hij al zeker zelf niet op zijn geweten hebben. Liever kroop hij in de grond, daar waar hij nu technisch gezien ook was. Dat mama lachte omdat ze bij ons drieën was, iets wat ook al in geen half jaar meer was gebeurd, deed hem de kroontjes van de madeliefjes openzetten. Papa wilde gewoon geen graf waar we kwamen huilen, simpelweg omdat hij daar niet tegen kon.
Onbewust respecteerden we dus zijn laatste wens door een lach te komen strooien op zijn rustplek.
Toen ik mijn moeder de dag erop beeldbelde, zat ze mijn boek te lezen. Ze grapte dat ze geen ander boek meer nodig had, want dat ze toch telkens vergeten was wat ze gelezen had. Ze kon aldoor opnieuw beginnen. Handig.
Toen ik zei dat mijn volgende boek misschien wel eens over haar zou gaan, tekende ze verzet aan. Geenszins mocht een jongen over zijn moeder schrijven die niets meer weet, zo zei ze. Dat vond ze zielig.
“Misschien moet je ’t zelf schrijven,” zei ik, “niks hoeft trouwens zielig te zijn”. Ik suggereerde dat ze een conference kon schrijven en op zou voeren in het woonzorgcentrum. “En elke keer de clou vergeten zeker?” Ze lachte onbedaarlijk. Het zou nog wat zijn, vergeethumor. Niet meer weten ook waarom je lacht, maar het wel gewoon doen.
Johan Terryn is acteur en auteur van het recent verschenen boek "Het Uur Blauw". Momenteel kan je ook zijn podcasts Pleisterplaats en Hoor mij beluisteren.