Beste luisteraar,
Onlangs keek ik op iemand neer. “Dat is niet mooi van u,” hoor ik u denken, maar versta me wel: het was niet moedwillig. Wel integendeel, de persoon in kwestie had er zélf voor gekozen. Ik fietste hem namelijk gewoon voorbij, midden in de stad. Ik op mijn klassieke stadsfiets, hij op zijn ligfiets. Ik kwam van hier, hij kwam van daar. Tenminste dat vermoed ik, want echt aankomen had ik hem niet zien doen. Alleen toen wij elkaar passeerden, vlak voor de vroegere winkel van Hinderickx en Winderickx, de bekende fietsenmakers, alleen daar waar wij mekaar kruisten, zag ik hem plots en werd ik gedwongen op hem neer te kijken.
Hij moet de meewarige blik in mijn ogen gezien hebben. De och arme charme die mensen in hun ogen hebben als ze ongewild neer kijken.
Wenkbrauwen die zich afvragen wat iemand ooit heeft doen beslissen om zich er bij neer te leggen om zich te verplaatsen. En of die toen dacht: “Ik wil wel vooruit, maar ik wil er niet voor opstaan?” En of die dan gewoon ’s morgens uit z’n bed kan rollen en zo naar z’n werk kan vertrekken? En of zijn werk zich dan ook horizontaal afspeelt? En of die dan ’s nachts in zijn bed, na een vermoeiende dag liggen, wél rechtop zit.
We kruisten elkaar en ik bedacht dat de ligfiets in de Middeleeuwen alleen maar nadelen zou gehad hebben. In zo’n steektornooi zou je gewoon al fietsend klaar liggen om door de speer van de tegenligger gespietst te worden. Tenminste als die tegenligger niet ook zo’n dwarsligger was die op een ligfiets reed, want dan zouden ze alleen maar elkaars banden lek prikken. Daarom bestond zo’n ligfiets nog niet in de Middeleeuwen.
Heel even kreeg ik de indruk dat de ligfietser mij in een flits kwetsbaar en hulpeloos aankeek, als wou hij met zijn ogen zeggen: “help mij hieruit, ik weet ook niet hoe ik hierin terecht kwam, waar ik heen fiets en hoe ik moet stoppen zonder omver te vallen.” En toch trapte hij tragisch verder.
Nee, de ligfietser weet natuurlijk zelf het best waarom hij zo liggend over de weg raast, anderen achterlatend met het schuldbesef op iemand te hebben neergekeken. Ik wou het hem nog vragen wat nu de beweegredenen waren om zich zo voort te bewegen, maar daarvoor reed die ligfietser veel te snel.
Johan Terryn is schrijver en speler van 'Het uur blauw', een boek en een voorstelling die nu speelt.
