Beste luisteraar,
Als je een takeaway hamburgertent binnenkomt en je handen ontsmet aan de mayonaise pomp, dan weet je dat die pandemie te lang zit te duren. Ondertussen is het een jaar en een week geleden dat ik mijn moeder heb geknuffeld. Ik heb het netjes bijgehouden. Och, wat is een jaar, aan het einde van een mensenleven, hoor ik mezelf cynisch denken. De grootste intimiteit die ik kon ervaren rond de dood van mijn vader was misschien wel een boek schrijven in zijn nagedachtenis. “Het Uur Blauw” ligt in de boekhandel vandaag, maar ik mocht het boek vorige week al uitvoerig knuffelen. Als een wild dier liet ik mijn neus tussen de bladeren snuiven. Dichterbij mijn kudde kon ik niet geraken. Surrogaat voor wat ik moest opgeven: een huilerige groepsknuffel met de clan Terryn ter ere van don padre.
Als je een bladzijde wil omslaan in een boek, beste luisteraar, en je likt voor de zoveelste keer de binnenkant van je mondmasker in plaats van je wijsvinger, omdat je nu eenmaal op de trein of in een openbare ruimte zit te lezen, weet dan dat deze pandemie te lang zit te duren. Het offer van de kudde voor de zwaksten, het is een mooi gebaar en een zware tol. Intussen hebben we van sommige sterke kudde leden zwakkere gemaakt, en kunnen we alleen maar hopen dat we allen weer raken recht geveerd.
Beste luisteraar, de pandemie heeft van mij misschien wel een ander mens gemaakt. Veel minder het ego en veel meer weer het kuddedier dat wij mensen biologisch gezien nog altijd zijn. Het vaccin wordt er ééntje voor de kudde, en twee voor de show die ik graag weer wil spelen en drie voor het publiek. Het wordt tijd dat het leven zich weer op gang trekt. Dat we wakker worden uit een jaar in winterslaap. Voorzichtig de bladeren uit ons hol duwen en weer buiten komen. Het zal wennen worden als ik straks U weer ruik in plaats van mijn eigen adem.
Johan Terryn is acteur en auteur van het recent verschenen boek "Het Uur Blauw". Momenteel kan je ook zijn podcasts Pleisterplaats en Hoor mij beluisteren.