Beste luisteraar,
Ik wil u vertellen over een krop in mijn keel die ik niet meer krijg weg geschraapt. Vorige week sprak ik voor de opname van een podcast met een meisje van vijftien. Ze zat te stralen tegenover mij terwijl we spraken over het leven in deze verwarrende tijd. Ze hield van tekenen, skaten en muziek luisteren. En niet van films omdat die meestal saai zijn.
Na vijf vrolijke minuten vertelde ze mij plots dat de lockdown haar mentale gezondheid geen deugd had gedaan. Door stress en verveling was de zelftwijfel en onzekerheid beginnen toenemen. Haar depressieve klachten werden erger en erger met een zelfmoordpoging tot gevolg.
Ik slikte en keek haar aan. Het prachtige meisje dat voor mij zat, was beginnen geloven dat de wereld beter af zou zijn zonder haar. Hoewel het voorval nog maar twee maanden geleden was, had ze intussen dankzij intensieve therapie weer een beetje leren houden van zichzelf.
Haar vrienden bleken boos en bezorgd en geschrokken en hadden haar op die manier verteld dat er meer mensen om haar gaven dan ze dacht.
De krop bleef in mijn keel hangen toen ik weer naar huis fietste. Thuis heb ik geen dochter. Mijn twee jongens zitten al een jaar vanachter hun laptop te studeren. Ze houden ondanks moeilijke momenten moedig vol, maar ik hou mijn hart vast voor de dag dat hun ogen dof worden. Ik merk dat ik sneller begin te trappen, ik wil thuiskomen en de glinster in hun ogen zien. De glinster die vertelt dat hun dromen en verwachtingen nog sluimeren, ook al is er momenteel weinig meer dan eten, werken en slapen. Daar met die krop in mijn keel op mijn fiets ervoer ik opnieuw dezelfde kwetsbaarheid als de dag dat ik vader werd. Het zit weer vlak onder mijn huid.
De jongeren die zich momenteel over hun mentale welzijn laten horen, klinken opvallend begripvol en beleefd. Hun stem is behoedzaam, bijna verontschuldigend, er klinkt geen protest. Dat deden die boomers destijds wel anders.
Toch moeten ze in de comments onder hun boodschap vaak enge dingen lezen, over de oorlog meemaken, over de legerdienst die ze niet moesten doen en andere baarlijke onzin.
Als het coronavirus ons behalve vrijheid nog iets ontnomen heeft, is het wel empathie.
Bij deze wil ik dus de empathische uitnodiging aan jongeren sturen. Vertel je verhaal voluit. Vertel hoe het écht is. Haal die krop uit je keel. Je zal merken dat er meer mensen om je geven dan je dacht.
Johan Terryn is acteur en auteur, o.a. van de podcast, het boek en de theatervoorstelling Het Uur Blauw.