Beste luisteraar,
Als vroeger een speelkameraadje ‘pang’ riep met zijn wijsvinger op mij gericht en zijn duim omhoog, viel ik meteen dood neer in de hoop dat het spelletje dan onmiddellijk voorbij was. Ik weet het, oorlogje spelen hoort er van oudsher bij, maar ik kreeg er de vallende ziekte van.
Ik ben ook geen gamer, ik kan alleen maar hopen dat zij die uren na elkaar mensen virtueel afknallen, zich wat hebben kunnen afreageren.
Het enige dat ik weet is dat ik zelf na een paar spelletjes ruzzle op mijn smartphone helemaal doorgedraaid ben. Een stressduim krijg ik van dat gevecht met die letters, een stressduim die nog een kwartiertje nastuipen heeft. Ik doe het nooit meer voor het slapen gaan, of het lijkt alsof er zich andere dingen onder die lakens afspelen. Maar goed, dat gaat altijd weer voorbij.
Maar als ik op zaterdag de hele tijd met mijn vinger een artikel in de papieren weekendkrant zit aan te klikken, dan weet ik dat er iets fout zit.
De krant lezen is geen spelletje natuurlijk, het is niet virtueel. Dat gaat over de wereld waarin we leven.
Toch kan je niet meer naast de tsunami van overdrijving lezen die je overspoelt als je een krant open doet. Dag na dag bezorgt mij dat een aardverschuiving van ongeloof. U hoort het, ik probeer mij een beetje gelijkaardig uit te drukken maar u hoeft wat mij betreft het radiotoestel niet aan te klikken.
Als twee youtubers een ruzietje hebben vechten die plots een oorlog uit. Intimiderende handgranaten in Antwerpen zijn een golf van geweld. Messi laat even weten dat hij mogelijk naar een ander ploegje wil en een bom barst in Barcelona. De Spaanse kust is deze zomer veranderd in een costa catastrofe. De blauwalgen veroveren Vlaanderen.
Elke kop lijkt wel de vorige te willen opeten en wordt opgetooid met een alliteratie die je makkelijk door de woorden Suske en Wiske kan laten voorafgaan: Suske en Wiske aan de Costa Catastrofe, Suske en Wiske en de Golf van Geweld, Suske en Wiske en de Barstende Bom. Alsof de wereld waarin wij leven een stripverhaal is.
Ik weet ondertussen wel dat een krantenkop graag aangeklikt wordt, maar ik krijg er een agressieve vinger van waar ik stilaan vanaf wil.
Wat is er mis met woorden als akkefietje, bonje of opschudding. Lang geleden dat ik die nog gelezen heb. Akkefietje op youtube of Opschudding rond het vertrek van Messi. Dat doet alles toch weer in de juiste context plaatsen. Ik geef maar een voorzetje. Of om het in krantenkoptaal te zeggen: ik geef maar een kopstoot. Ik zie het album al voor mij: Suske en Wiske en de keiharde kopstoot.
Johan Terryn is acteur, schrijver en coach en speelt op 15, 16 en 17 oktober 'Het Uur Blauw' (naar zijn gelijknamige podcast) in De Studio in Antwerpen.