Beste luisteraar,
Soms word ik overvallen door de schrik dat die luttele jeugdherinneringen, die je als mens van middelbare leeftijd koestert, gaan vervagen en uiteindelijk zullen verdwijnen alsof ze nooit hebben plaats gevonden.
Zo heb ik nog wel wat herinneringen aan mijn eerste vakantie in het buitenland.
De auto volgestouwd, drie kinderen op de achterbank, de kleinste in het midden was ik. Zes jaar. We vertrokken in het holst van de nacht en reden naar Oostenrijk. We logeerden op een boerderij waar ik voor het eerst in mijn leven een kip zonder kop zag rondlopen, kleine biggen zag geboren worden én waar ik leerde om Gruss Gott terug te zeggen als we mensen tegenkwamen op een wandeling. Mijn eerste berg heb ik er beklommen. Er stond een kapelletje bovenop. Ik zwom en roeide in een opblaasboot in een meer. Ik liep voorop als we tochten maakten door kloven met bruggetjes en trapjes die ze ter plekke schluchten noemen en kan nog steeds de knijpende hand voelen in mijn bovenarm van mijn ongeruste vader die wilde verhinderen dat ik samen met het water de dieperik instortte.
Op zoek naar een vakantiebestemming deze zomer viel mijn oog op dat land waar mijn meeste jeugdherinneringen nog vertoeven maar ik zelf in al die jaren niet meer was terug geweest. Ik nam mijn eigen zoon mee en beloofde mezelf niet in zijn arm te knijpen op wandelingen door kloven.
Ter plekke zocht ik op landkaarten naar herkenningspunten. Mijn eerste berg, het meer. In een poging die terug te vinden, besefte ik dat er enkel nog kinderlijk fonetische namen in mijn diepste geheugen zaten opgeborgen. Zo bleek De Zonnige Zee eigenlijk de Soneggersee te heten. Toen ik ze terugvond op de kaart, besloot ik mij een dag lang onder te dompelen in jeugdsentiment.
Het is een cliché natuurlijk, maar wat bleek die berg een kleine heuvel. En dat meer een kleine plas. Toen ik mij ernaast parkeerde en er enthousiast naartoe liep om er in te duiken, hield een man me tegen. Zwemmen in de Sonnegersee was dezer dagen betalend. Voor dat geld mocht je ook op het gras langs de kant liggen en zelfs van een glijbaan het water in. Ervan overtuigd dat jeugdherinneringen gratis horen te zijn, reed ik naar de andere kant van de plas en dook daar snel het water in. Aan mijn zoon vroeg ik een foto te nemen zoals er toen ook één van mij genomen was: staand in het water met mijn hoofd lichtjes gebogen en mijn hand friemelend aan mijn sponsen zwembroekje. Hij trok zijn wenkbrauw op. Na 5 minuten hield ik het voor bekeken en reden we verder nieuwe avonturen tegemoet. Toen drong het tot me door : het is veel belangrijker nieuwe herinneringen te maken dan het verlies ervan te proberen tegenhouden. En dat hebben we de rest van de vakantie dan ook maar gedaan.
Johan Terryn is speler, schrijver en coach. Hij speelt vanaf 1 oktober de voorstelling "Het uur blauw" doorheen Vlaanderen.
