Beste Luisteraar,
Ik ontdekte vanochtend een pukkel op mijn kin. Ik keek een beetje verbouwereerd de spiegel in, want dat was alweer geleden van 1994. Nu heb ik het stellige vermoeden dat ik die pukkel te danken heb aan het feit dat ik alweer iemand op het internet las spreken over het ‘nieuwe normaal’. Ik zet het tussen ‘aanhalingstekens’, het ‘nieuwe normaal’, omdat de term mij ‘pukkels op mijn kin’ bezorgt. Op een gegeven moment begint die ergernis zich namelijk op te stapelen en dan moet het eruit.
Het ging erover dat we goed onze lessen moeten trekken uit de coronacrisis en dat we dat mee moeten nemen naar het -komt ie weer- ‘nieuwe normaal’.
We komen nog maar net uit een veel te lang durende, veel te veel slachtoffers eisende, periode van op- en afsluiting, waarbij we wellicht terecht bang zijn gemaakt, een angst die we nu weer moeten zien kwijt te geraken om te kunnen functioneren. Waarbij we nabijheid met onze dierbaren hebben moeten opgeven. Een hoogst verwarrende periode met moeilijk interpreteerbare en vaak tegenstrijdige maatregels en op de koop toe een aantal nieuwe woorden die we daarbij moesten aanvaarden omdat ze nu eenmaal nodig waren. Ik denk nu aan het woord bubbel. Kreeg ik ook eerst de boebels van, maar bubbel stond wel voor iets. Veel meer dan silo zoals ze het eerst ook noemden. Dus nee, ik had vrede met bubbel. Behalve in het meervoud, want dan moet ik aan slechte cava denken.
Maar we moeten blijkbaar dus al lessen trekken uit deze periode waar we min of meer ook nog middenin zitten. En die lessen moeten we dan zogenaamd ‘meenemen’ naar het ‘nieuwe normaal’. Ik weet niet of u het gehoord hebt, beste luisteraar, maar er staan ondertussen ook al aanhalingstekens rond het woord ‘meenemen’. Ik weet namelijk niet goed of we daar van de spreker een handig tasje bij krijgen, een draagtas of een rugzakje of misschien wel een goodie bag met productjes die we in het nieuwe normaal kunnen gebruiken.
Maar veel meer nog vraag ik mij af wat het ‘nieuwe normaal’ eigenlijk is?
Is dat het vroegere normaal, maar dan zonder handdruk, zonder nabijheid, zonder met veel samenzijn, zonder vieren, zonder vastpakken, zonder kussen, zonder komierdaku?
Is dat het?
Kunnen we dan niet beter de lessen trekken die nodig zijn om het vroegere normaal nooit meer te moeten opgeven?
Johan Terryn is coach, acteur en maakt de podcast Het Uur Blauw over mensen die een dierbare verloren tijdens corona tijden.