Beste luisteraar,
Ik ben op mijn hypochondrische hoede. Dat komt zo. Ik kwam vorige week een collega tegen met een tenniselleboog. Niet dat ze tennist, zo vertelde ze mij, nee zij had haar tenniselleboog opgelopen door piano te spelen. Dat vond ik hoogst eigenaardig, omdat ik nog nooit iemand piano had zien spelen met zijn ellebogen.
Maar sindsdien ben ik wel bang dat ik ook risico loop op een tenniselleboog, niet door te tennissen of piano te spelen, maar door te signeren.
Het is mijn eigen schuld. Ik kwam op het impulsieve idee om mijn nieuwe boek via mijn website gesigneerd te verkopen. Ik moet u niet uitleggen hoe opgelucht ik ben nu ik mijn zwarte stiftje even mag neerleggen om u toe te spreken in dit Middagjournaal.
Ik ben de laatste tijd een paar interviews gegeven over mijn boek tijdens het uur blauw. Men wil dat dan voor de aardigheid ook een uur voor zonsopgang doen en ik zeg ja, want ik hou van dat moment.
Tijdens één van die vroege interviews vroeg de journalist me wat nu mijn persoonlijke mening was over de maatregelen omtrent begrafenissen. Ik zei dat mijn mening er niet toe deed. Dat er al genoeg deskundigen zijn in het meningencircus. En dat mijn boek verre van een pamflet is maar eerder troost wil bieden aan mensen die op zoek zijn naar manieren om met hun verdriet om te gaan.
Troost, het woord is gevallen. Het doet denken aan wierook en koekenbrood, zeker op een moment dat je goed in je vel zit. Maar als je het plots nodig hebt, blijkt het moeilijker vindbaar dan gedacht. Het is een schaars geworden goed in deze tijden van isolatie.
Mensen kunnen natuurlijk ook troost vinden in een boek of in muziek, maar als je het bij elkaar wil vinden, moet je je wel verbinden op een iets dieper niveau. Daar waar je geen armen meer nodig hebt om elkaar te omhelzen.
Dan geeft troost nieuwe adem, geeft het opluchting.
Helaas heeft niet iedereen evenveel aanleg voor troost. Ik kon het vroeger zelf ook niet zo goed, als iemand verdrietig was, keek ik verstomd een beetje weg. Zolang ik op het “alles oké, ça va wel” niveau kon blijven, was ik op mijn gemak.
Maar kijk, soms komt troost gewoon als troost nodig is. Op dit moment is dat in de vorm van het initiatief Heel Het Land, dat allemaal kleine evenementen bundelt rond troost. Hoor die mooie titel nog maar eens. Heel het Land. Om heel het land te helen dus. Zoek het op. Haal er uw hart aan op. Volgende week mag u weer het terras op. Maar voor nu is het tegengas voor de verharding, de opsluiting, de eenzaamheid. Het gaat op zoek naar verbinding in een staat van ontbinding. Heel het Land.
Johan Terryn is acteur en auteur van het recent verschenen boek "Het Uur Blauw". Momenteel kan je ook zijn podcasts Pleisterplaats en Hoor mij beluisteren.
Het programma van Heel Het Land vind je hier.
Comments