Beste luisteraar,
Lang heeft het niet geduurd voor ik wist welke hashtags ik nodig had voor mijn gevoel van “Ik heb hard gewerkt, ik verdien iets. Ik verdien een ervaring die mij even uit de sleur trekt.” U kent dat vast ook, die snelle verzuchting naar er-even-tussenuit. Aan een hangmat in Hawai heb je dan niet veel, maar als je even door instagram schuifelt, vliegen de hashtags staycation en glamping je digitaal om de oren.
Mijn oog viel op een tent op een vlot midden op een meer in de polders. Je vaart er met een kano naartoe en je levert je dan over aan het absolute niets. Ik wist het meteen toen ik het zag: dit is de ervaring die ik zoek. En niet zo lang geleden zat ik ook daadwerkelijk in die kano, elke peddelslag bracht mij dichter bij de belofte op een beloning.
Elektriciteit of vuur was niet op het vlot aanwezig en er werd ons aangeraden om nog voor valavond het oord van belofte vlotjes te bereiken. Dus gingen we maar kaas en wijn eten. Tenminste, de wijn gingen we drinken.
Voor vertrek moesten we nog even ondertekenen dat we niet zouden gaan zwemmen en niet overmatig alcohol zouden verbruiken. Ik vroeg of één fles rode wijn voor twee personen te veel was. Weet ik veel wat ze in de polders overmatig vinden. In elk geval was het meteen duidelijk: echt rock-’n-roll is zo’n glamping niet. Geen luidruchtige drankfestijnen, geen skinnydipping. Op een glamping bezorg je elkaar namelijk geen overlast, de kanotocht en de kabbelende tent moeten qua ervaring volstaan.
Maar dat is net wat je er komt zoeken natuurlijk. De ervaring van de verstilling, weg van het drukke leven.
Om 5u ’s ochtends werd ik wakker van een eend aan de andere kant van het zeil. “Charmant. Dat hoort erbij,” dacht ik toen nog. Tot het zich op gang trok: het lawaai van de ons omringende snelwegen. We leken wel omsingeld door verkeer. De vogels konden er net niet tegenop.
Om zes uur zat ik buiten op het vlot, tenminste dat schat ik zo want de batterij van mijn smartphone was inmiddels leeggelopen.
Ik had mij voorbereid op een op en neer deinend bed. Een kabbelend slaapje. Het gefluister van een roerdomp en een waterkieken in mijn oren. Het ochtendgloren dat een oranje gloed in de tent strooit. Instant instagram. De ervaring van de verstilling. Maar het werd het gezoem van motoren die me uit mijn slaap hielden. Ik bedacht in plaats van het woord glamping het woord lawamping en smeet het weer weg in het water. “Je wil een ervaring die je uit de sleur haalt, wel dit is er één,” zei ik tegen mezelf. “Je krijgt gewoon niet altijd de ervaring die je verwacht.”
Natuurlijk is natuur in Vlaanderen per definitie altijd een eiland in een zee van beton. En als je op instagram op zoek gaat naar verstilling krijg je zelden een foto van oordopjes te zien. Met die gedachte legde ik me rond 7u weer neer op het bed en viel in een al even ronkende slaap.
Johan Terryn is speler, schrijver en coach. Hij speelt vanaf 1 oktober de voorstelling "Het uur blauw" doorheen Vlaanderen.
