Beste luisteraar,
Het moet nu zo’n flinke week geleden zijn, om één of andere reden is tijd iets ongrijpbaars geworden. Ik stond aan een open raam. Drie meter verder in de kamer zat mijn moeder. De kamer behoort tot het woonzorgcentrum waar ze verblijft. Ik had haar al 14 weken niet meer lijfelijk gezien. Ik corrigeer me, acht weken geleden op de uitvaart van mijn vader was de laatste keer. Het duurde exact 40 minuten.
Als jongste van drie heb ik mijn beurt voor het mondjesmaat toegestane bezoek netjes afgewacht. Om de twee weken mag er iemand een half uurtje aan dat raam komen staan. Dat wekenlange wachten deed pijn. Fysiek. Niet de hele tijd door, maar wel telkens ik besefte dat ik mijn moeder niet kon en mocht helpen rouwen om de dood van haar man, mijn vader. Graag had ik haar 8 weken lang als een omgekeerde piëta in mijn armen gehouden. Zonder doornenkroon dan liefst. Tijd genoeg om het tafereel uit marmer te houwen.
Ik wil u graag vragen, beste luisteraar, indien u dat wil, er is geen enkele verplichting, om u even in uw empathische verbeelding te verplaatsen naar dat raam en te kijken. Kijk maar naar uw eigen moeder, want u weet wellicht niet hoe de mijne eruit ziet. Ze zit niet op instagram.
Dus dat open raam en dan uw eigen moeder op drie meter. Kijken mag, aankomen niet. Tijd is voor haar al langer iets ongrijpbaar geworden, dus zij lacht naar u. En van binnen voelt u dan iets wat men zou kunnen omschrijven als een wurggreep rond de hartstreek.
U, de vrucht van haar schoot, die niet mag troosten. U overweegt iets te roepen als ‘hoe ist?’ maar beseft de vernietigende banaliteit van die vraag. U probeert vervolgens naar haar te glimlachen, het komt eruit via uw ogen, want het mondmasker zit in de weg.
Ik weet niet wat er nu door u heen gaat, misschien wil u wel een open raam intrappen, maar bij mij kwam deze gedachte aanvliegen: “De natuur is wreed. Het schonk ons een virus, het schonk ons de angst voor elkaar. En het bracht ons de vraag: als we écht konden kiezen, zouden we dan niet moedig het risico nemen, om ons het meest elementaire toe te eigenen? Deel te zijn van de natuur die ons voortbracht.”
Intussen mag u in gedachten weer terug naar de plek waar u nu zit te luisteren. Of ligt of staat te luisteren voor mijn part. U mag weer weg van dat raam. Weet dat velen met mij écht op die plek hebben gestaan. Sinds een week mogen we weer bezoeken op de kamer. Op 1,5 meter afstand van een troostende knuffel.
Johan Terryn is coach, acteur en maakt de podcast Het Uur Blauw over mensen die een dierbare verloren tijdens corona tijden.