Beste luisteraar,
Ik doe het niet graag, uit het bed of uit het toilet spreken, maar vandaag is het dan toch zover. Ik wil het met u hebben over dat moment dat je op de pot zit en uitbundig begint te zwaaien. Niet naar een toevallige voorbijganger uiteraard, maar simpelweg omdat het licht is uit gegaan.
U begrijpt dat ik niet bij me thuis zat op het moment dat deze feiten zich afspelen, maar wel in de toiletten van de kleedkamers in één of andere culturele instelling ten lande. Deze bevinden zich vaak op niveau min 1. Onder het podium dus.
Het mag u niet verbazen dat een acteur die straks het podium op moet veiligheidshalve vlak voor de voorstelling nog even deze plek opzoekt. Ik probeer mij proper uit te drukken, we zijn immers op de nationale radio.
En omdat er doorgaans in die toiletten weinig volk passeert, staat er vaak een automatische timer op het licht. Dit keer stond die nogal kort afgesteld.
Ik zat nog maar net eigenlijk, zoals naar gewoonte mijn sociale media te controleren, toen het licht uit ging. Ik onderdrukte een vloek en begon aan een geïmproviseerde choreografie niet wetend waar de sensor zich bevond. Hoog zwaaiend, breed zwaaiend, even opstaan, weer gaan zitten en opnieuw. Linksboven, rechtsonder en andere kant. Ik moest aan Anne Therese De Keersmaecker denken.
Want hoewel ik in het duister tastte, was ik mij er tegelijkertijd ook van bewust dat dit een prachtig schouwspel was. Onderbelicht en onder het niveau van de zaal die zich intussen langzaam met toeschouwers vulde.
En ik realiseerde mij plots, beste luisteraar, dat deze ongemakkelijke dans in het donker, met een broek ergens op de knieën, wellicht al vaker was uitgevoerd, hier op deze plek met het te kort ingestelde automatische toiletlicht. Meer bepaald door de bekende namen, de grote artiesten wiens foto’s hier in de gangen hangen. Ik ga hun namen hier niet noemen, zij wensen in deze meer dan waarschijnlijk anoniem te blijven.
Er restte mij geen andere keus dan de broodnodige handelingen op de tast uit te voeren en mijn toiletbezoek af te ronden. Toen ik de deur van het hokje opende, sprong het licht aan. En zo kwam ik die avond op, nog voor ik opkwam. Ik gaf een buiging in de spiegel, knikte in de gang met een empathische blik naar de foto’s van mijn voorgangers en begaf me naar het podium een niveautje hoger.
Johan Terryn is acteur, auteur en coach. Hij speelt dit seizoen de voorstelling Het uur blauw. Hij maakt een nieuwe voorstelling over Spijt. En hij host de nieuwe podcast Seks Verandert Alles.