Beste Luisteraar,
Wijsgeren wijzen gere de weg. Met dat idiote ezelsbruggetje probeerde ik vroeger het woord wijsgeer te onthouden toen ik nog de leeftijd had om volop mijn vocabulaire uit te breiden.
Toevalligerwijs kom ik tegenwoordig wel eens citaten tegen van wijsgeren die me dan soms in hele diepe gedachten doen verzinken. Tot er een berichtje op mijn telefoon binnenkomt natuurlijk.
Onlangs was ik in de weer met een uitspraak van de filosoof met de verwarrende naam Confucius. “De weg zelf is de bestemming.” Zo had ie ooit gesproken.
Het hield me bezig omdat ik zelf zo graag van het paadje afwijk en dus vroeg ik me af of mijn bestemming dan al die zijpaadjes zijn of toch de hoofdweg die ik dan telkens verlaat. In het eerste geval ben ik goed bezig.
Toen ik vorige week op stapvakantie was, bereikte mij pas de echte diepte van deze confuse wijsheid. We besloten een lange tocht te maken door het natuurpark in het centrum van het eiland. Urenlang volgden we een diepe kloof waar ons op het einde een beloning zou wachten: de Cascada de Los Colores. Je hoeft geen Jommekesspaans te spreken om te begrijpen dat mij hier een prachtig kleurenspektakel te beurt zou vallen in de vorm van een waterval. En ook de foto in de wandelgids beloofde een waar feest voor het oog. Het water uit de krater bracht zo te zien vulkanische tinten naar het oppervlak.
Ik ben een fan van natuurspektakel dus was helemaal in mijn nopjes aan de tocht begonnen.
Wegwijzers wezen gere de weg en het landschap was adembenemend. Maar toch maakte het vooruitzicht van een overweldigende beloning aan het eind de tweede helft van de trektocht saai en langdurig. Het werd zo’n wandeling waarbij je al halverwege begint te verwachten dat je d’er al bijna zal zijn.. En dàt, beste luisteraar, is de perfecte voorbereiding op de ontgoocheling die me nog te wachten stond.
Ik moest aan Chinezen denken die zo’n 8.000 km afleggen om een straaltje uit een klein piemeltje te zien lopen in hartje Brussel.
De Cascada de Los Colores bleek een waterval op dwergformaat die niet zou misstaan in Mini Europa. Of in een kitscherig siertuintje. Een paar tuinkabouters met een kruiwagen ontbraken nog net. Een straaltje oranje water druppelde roestig naar beneden.
Toen ik de 10 kilometer lange wandeling door de kloof terug liep, merkte ik welk geweldig landschap ik vooral de tweede helft van de tocht had gemist door mijn ongedurigheid. En ik herinnerde mij weer die verwarrende Confusius.
“De weg zelf is de bestemming.”
Zou die Chinese wijsgeer ook deze wandeling hebben gemaakt?
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is mediacoach, leadership coach en is als acteur dit jaar te zien in de musical Mamma Mia en zijn eigen voorstelling Ankerman.
Comments