Beste luisteraar,
Heel af en toe durf ik al eens tegen iemand zeggen dat ik gestopt ben met koffie drinken. Ik ben daar voorzichtig in geworden, ik geef dat toe. Je merkt namelijk meteen of je een die hard coffee lover voor je hebt staan. Als je het al niet vanop hun hippe t shirt kan aflezen. Gemiddeld één wenkbrauw trekt zich omhoog en lijkt zich op z’n eentje af te vragen of je dan al wel wakker bent en hoe je dat in godsnaam hebt klaar gespeeld.
Ik voel meestal instinctief aan dat ik dan geen stap verder moet gaan door bijvoorbeeld langs de neus weg te zeggen dat ik me sindsdien veel fitter en frisser voel. Voor hetzelfde geld trekken ze een berenmuts met viking hoorns over hun hoofd en bestormen ze je voorgevel.
Uiteindelijk mompelt zo’n die hard coffee lover dan sip iets mokkend alsof ik hén door zelf te stoppen met koffie een stuk plezier ontneem bij het sippen aan hun mok.
Ik was een stevige koffiedrinker. Ik dronk wel tien koppen op een dag. Mijn hart maakte er rare sprongetjes van. Alsof er een squash bal in mijn hartkamer werd rond gemept. Het afkicken kostte me drie dagen hoofdpijn die met geen paracetamol te bestrijden was. En toch. Ik ben sindsdien elke dag wakker geworden. Ik bedrink me de dag door met liters groene thee en ik heb die koffie nog geen seconde gemist.
Toen ik mijn voorstelling Het Uur Blauw nog mocht spelen -binnenkort komen we terug hoor, beloofd- zette ik liters koffie op het podium. Omdat het stuk symbolisch alle gemiste koffietafels wil goedmaken. Het ruikt dan tot op de achterste rij naar koffie en ikzelf moet regiegewijs af en toe ook een slokje nemen. Bij deze wil ik u verklappen: ik doe maar alsof. Ik drink daar niet echt van. Niet voort vertellen, maar als ik het zogenaamde zwarte goud naar mijn lippen breng, ervaar ik terstond weerstand.
Niet zo erg als Sam Gooris toen hij destijds voor de camera een pamper moest vervangen, ik kan het gelukkig een beetje wegspelen. En dat is nodig, want er zitten altijd die hard coffee lovers in de zaal en tenslotte blijft koffie voor eeuwig en altijd hét symbool voor troost. Bij deze wil ik u nogmaals op het hart drukken: als ik stop met koffie drinken is dat geenszins een poging om u de troost te ontnemen. Wel integendeel.
Johan Terryn is acteur en auteur van het recent verschenen boek "Het Uur Blauw". Momenteel kan je ook zijn podcasts Pleisterplaats en Hoor mij beluisteren.
Comments