Beste luisteraar,
De wereld in willen zwerven en op dat moment in je kot moeten blijven. Het overkomt momenteel alle zesdejaars humaniora studenten. Ik heb er ook zo één in huis, op het drempeltje van 18, die net na zijn laatste 100 dagen viering, Chrisostemos voor de vrienden, in lockdown moest. Alles wat zijn jaar ging maken, zag hij één voor één sneuvelen: eerst die Italië reis waar hij al van in het eerste middelbaar naar uitkeek. Dan zijn schoolbal. Dan de proclamatie. Tickets voor concerten van zijn lievelingsartiesten die eindelijk in Europa te zien waren.
De lijst is eindeloos, of in elk geval het einde is nog niet in zicht.
Studies, steden en universiteiten gaan vergelijken kan enkel nog online.
De on-echte wereld waarbij het lijkt of je een stapje in de wereld zet tot je weer rondom kijkt en merkt dat je nog altijd gewoon thuis in de zetel zit.
Dat is als een parachutespringer die het nu moet hebben van het staren naar google earth.
Dat is als een skiër die het moet doen met de winterbeelden op canvas.
Dat is als varen over de woeste golven met een driemaster en ontdekken dat je eigenlijk in een fles zit.
Het gevoel is toch net iets anders.
In de plaats krijgt hij een mondmasker en twee halve dagen in halve klassen op school. Leerstof afwerken. Klaarstomen voor een studentenleven dat er wellicht ook helemaal anders zal gaan uitzien. Het feest dat zijn jaar moest worden bij het instappen van een nieuwe wereld, lijkt nu eerder op een begrafenis van zijn jeugd.
Dat maakt me kwaad als vader, ik brom inwendig, alsof er twee kabels op elkaar of in de knoop liggen die zo het signaal verstoren. Stiekem hoop ik dat er een dag komt dat hij alsnog op school kan gaan vieren dat hij er helemaal klaar mee is. Dat er verder op het jaar nog een bal op de proppen komt, dat er misschien volgend jaar nog een extra bus naar Italië wordt ingelegd om al die gemiste kansen op een mooie afronding goed te maken.
En toch, zit mijn jongen vol dromen. Ze zijn er nog. Dromen die niet kapot kunnen. Dromen waar het virus niet aan kan. Dromen die niet niet locked down kunnen worden. Voorlopig is het nu even in extremis zoeken naar een vakantiejob, die de tijd onderweg wat kan opvullen. Maar ooit worden die dromen plannen. Ooit worden die plannen werkelijkheid.
Wat kijk ik er naar uit om hem dat te zien doen, zodat het inwendig gebrom eindelijk kan stoppen en de klank en het beeld weer zuiver worden.
Johan Terryn is coach, acteur en presentator en maakt momenteel de podcast Het Uur Blauw, ism DeMorgen en Humo.