Lastig om 2 euro van een jong meisje in een fleurig jurkje aan te nemen
Beste luisteraar,
Toen ik op een avond mijn auto parkeerde in Brussel, zag ik het van ver aankomen. Het, dat is het meisje.
Ik ging uit eten met een goede vriend en zijn vrouw die in blijde verwachting is. Ik liep naar de parkeerautomaat, en het meisje kwam van de andere kant. Blond, ik schat ze begin de twintig. Ze droeg een fleurig jurkje.
Ik zocht mijn bankkaart en stak ze in de automaat. Het ding reageerde niet op mijn kaart. Het kan als een belediging aanvoelen, als iemand je geld weigert. In dit geval werd ik beledigd door een automaat. Ik moest ocharme 2 euro betalen voor de resterende parkeeruren van de dag. Ik haalde mijn kaart zenuwachtig in en uit. Telkens opnieuw. Het meisje stond intussen achter mijn rug te wachten.
Beste luisteraar, als er iets niet naar behoren werkt en er staat een meisje in een fleurig jurkje achter je te wachten, dan kan je als man een waas voor je ogen krijgen. Alsof je onderbewustzijn een soort van kinderverzorgster is die wat vaseline over je ooglens smeert en zegt, “zo zal het beter gaan”. Niks beter, ik zie verdomme niets. En er staat een meisje in een fleurig jurkje achter me te wachten. Die vaseline helpt niet.
Ik draaide me onhandig om en zei haar ‘het werkt niet’. Terwijl ik blindelings klein geld zocht, liet ik haar alvast haar parkeerbeurt betalen.
Noch in mijn vestzak, noch in mijn broekzak vond ik muntgeld en daar besloot ik een korte ingehouden vloek aan toe te voegen.
Toen zei het meisje in het fleurige jurkje in haar beste Nederlands. “Hier is 2 euro.” Zo moeilijk is dat natuurlijk niet in het Nederlands, maar ik was toch gecharmeerd door haar royale inspanning. Normaal zou ik meteen uit hoffelijkheid overschakelen op Frans, maar om de een of andere reden lukt zoiets mij niet met vaseline in mijn ogen. Het leek wel of de passé simple plots veranderd was in een imparfait.
Ik zei dat ik niet kon wisselen. Ze zei dat dat dat niet hoefde. Ik stond perplex.
Even vond ik het heel lastig om 2 euro van een jong meisje in een fleurig jurkje aan te nemen. Maar ze lachte en zei: “Het is ok. Ik heb het niet nodig en u wel.” Ik wilde haar de belediging besparen van iemand die je geld weigert, dus ik bedankte haar stamelend en ze vertrok.
“Het is een meisje,” zei mijn vriend later op de avond in hetzelfde Brussel. En hij vroeg mij of ik het peterschap van zijn dochter wilde opnemen. Ik was ontroerd, aanvaardde fier deze eervolle taak en besloot mijn ongeboren peetdochter zo snel als mogelijk een fleurig jurkje te kopen. Omdat ik weer had mogen ervaren dat de wereld gewoon minder vloekt als er weer iets niet naar behoren werkt, wanneer er meisjes in fleurige jurkjes in de buurt zijn. Laat ze de wereld regelen en regeren.
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is mediacoach, leadership coach en speelt binnenkort try-outs van zijn nieuwe theatervoorstelling "Ankerman".