Littekens herinneren ons eraan dat we in staat zijn te genezen
Beste luisteraar,
Laat mij u even meenemen naar IJsland. Niet letterlijk, want dat wordt te kostelijk. Gewoon even in gedachten. Ik was daar deze zomer op vakantie en katapulteer mijzelf nu graag even terug naar dat moment waarop ik in een sauna zit en verbaasd een snee in mijn knie ontdek.
Een snee waarvan ik de herkomst totaal niet ken. Het is een diepe, verse snee van een centimeter groot. Ik kijk naar mijn buurman om te checken of die dat ook raar vindt, maar de man heeft mijn snee helemaal niet in de gaten. Gelukkig maar. Als ik weer naar mijn knie kijk, word ik opnieuw in de tijd gekatapulteerd. Ver nu. Volgt u even mee in gedachten. Ik ben 12 jaar en maak enthousiast een sprong van mijn mat naar mijn bed. Daar ligt makkelijk anderhalve meter tussen. Ik heb een scherp nagelschaartje in mijn hand dat bij het neerkomen in mijn knie verdwijnt. Het doet geen pijn. Mijn broer kijkt mij vol bewondering aan omdat ik het niet begin uit te schreeuwen. “Ik vind het straf dat gij niet weent,” zegt hij. Ik knik naar hem, alsof ik wil zeggen: vanaf nu zal het zo zijn.
Ik trek het schaartje uit mijn knie en bekijk de snee. Het is diep, het rode vlees lilt. Ik vraag me af hoe lang het zou duren eer al die rode bloedcellen ter hulp zijn gesneld om de kantjes weer aan elkaar te plakken.
Terug in de sauna zie ik exact dezelfde wonde als toen. Ik heb geen idee hoe ik er dit keer ben aan geraakt. Maar de snee zit op exact dezelfde plek want ik zie het litteken niet meer.
Het litteken dat mij al heel mijn leven herinnert aan mijn heroïsche sprong met nagelschaar, aan die eerste keer dat ik als jongen niet jammerde over een pijntje, maar mij verwonderde over de snelheid waarmee ons lichaam zo’n wonde heelt.
Littekens herinneren ons eraan dat we in staat zijn te genezen. Van alle pijntjes. Soms duurt het wat langer, maar je geneest. Soms wou ik, beste luisteraar, dat de leuke, de gelukkige, blije en gekke momenten ook een litteken zouden nalaten. Zo’n litteken in het kommetje van je elleboog dat je herinnert aan die eerste keer dat je een arm om een meisje legde in de bioscoop. Of op je voetzool van die keer dat je op dat keitjesstrand in Noord Frankrijk je armen uitstrekte en je helemaal vrij voelde terwijl Heroes van David Bowie luid in je oortjes speelde. Of een litteken op je oor van toen iemand waar je naar opkeek hard om je domme grap moest lachen.
Eén van mijn theaterpersonages schreef ooit een gedichtje. Ik zeg het graag nog eens voor u op.
“Dat het moeilijk is om pijn te vergeten. Tuurlijk.
Maar nog erger met het onthouden van vrolijkheid.
Wij hebben geen littekens voor geluk.
Wij leren niks uit vredigheid.”
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is mediacoach, leadership coach en speelt binnenkort try-outs van zijn nieuwe theatervoorstelling "Ankerman".