Beste luisteraar,
Al een maand kom ik ’s ochtends beneden en wrijf ik mijn ogen uit.
Mijn oudste zoon is onlangs 21 geworden.
Hier laat ik even een stilte vallen.
Want ik spreek dit uit en luister tegelijk vol verbazing naar mezelf. 21.
De ballonnen hangen hier een maand later nog in de woonruimte.
Het doet mij een beetje onbeholpen in gedachten verdwalen. Mensen die vroeger tegen me zeiden: “geniet ervan, want het gaat zo snel”, kon ik naar Siberië verwensen. Intussen moet ik ze ootmoedig gelijk geven. Ik zal zelfs meer zeggen: “het gaat pokke-snel”. Zo snel dat ik de slingers niet meer durf weg te nemen, alsof ik de tijd daarmee stop kan zetten.
Mijn zoon wil leerkracht worden in het middelbaar onderwijs.
Ik bewonder hem daar immens voor want de tijd dat iedereen braaf opkeek naar kennis en expertise lijkt soms al stof voor geschiedenisboeken.
‘Gelijk krijgen’ lijkt intussen belangrijker geworden dan ‘begrijpen’.
Wat zou ik graag een vlieg zijn op de klasmuur tijdens zijn proeflessen. Ik beeld me dan in dat ik vanuit mijn facetogen goedkeurend zijn les volg en tegelijk de reactie bij de leerlingen in de gaten hou. Want dat kan met facetogen. Ik zou in mijn voorpootjes wrijven van puur genot. Wat ben ik nu al jaloers op al zijn toekomstige leerlingen.
Ik herinner mij uit mijn eigen schoolloopbaan hele goeie leerkrachten en uiteraard ook… minder goeie. Ik ga geen namen noemen en blijf hier mild. Want die mix maakte het plaatje compleet. De goeie exemplaren maken het vuur in je wakker, de minder goeie vormen je wil om zelf méér te betekenen en leveren jaren na datum nog leuke verhalen op om door te vertellen.
Ik kan niet zeggen dat ik trots ben op de verwarde wereld die ik nu aan mijn volwassen zoon presenteer, maar ik blijf wel zo’n koppige believer die denkt dat elke generatie het vuur en vermogen heeft om er op hun manier een betere plek van te maken.
Wie vroeger tegen mij had gezegd: “je gaat ooit nog eens als Phil Bosmans klinken,” zou ik naar Siberië verwensen. Maar intussen moet ik ootmoedig toegeven. Het is een stukje Vlaamse identiteit dat mij plots is komen te overvallen.
Hier laat ik even een betekenisvolle stilte.
Een gelukkige 21ste, mijn zoon.
Die slingers laat ik nog even hangen als je dat goed vindt.
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is mediacoach, leadership coach en schrijft momenteel aan zijn nieuwe theatervoorstelling "Ankerman".