Beste luisteraar,
De keren dat je iets voor het eerst in je leven meemaakt, worden schaarser naarmate je ouder wordt. Maar onlangs mocht ik het nog eens ervaren.
Voor het eerst in mijn leven kwam er rook uit de motorkap van mijn wagen. Rook uit de motorkap is iets wat je in mijn luxeleventje normaal alleen in films ziet. En nooit wordt bezongen in geen enkel chanson. Ik zette mijn auto snel aan de kant van de weg.
De rookpluim bleef opstijgen. De geur van verbrand rubber hing in mijn wagen.
Buiten regende het pijpenstelen. “Dat zou de boel wel afkoelen,” dacht ik tevergeefs want starten zou mijn wagen niet meer doen.
Ik probeerde me in te beelden wat zo’n filmpersonage deed, als hem dat overkwam. Rook uit de motorkap. Maar dat lukte niet echt goed. Waarschijnlijk knippen ze weg naar een andere scène op zo’n moment. Of er is te veel rook en je kan niet meer zien welke oplossing dat personage verzint.
Ik heb wellicht te weinig Mac Gyver gekeken in mijn jeugd, dus er zat niets anders op dan een takeldienst te bellen.
We waren een uur onderweg, de takelwagen met daarop mijn auto, tussen Zwijndrecht en Deurne. Daar ligt namelijk een Kennedytunnel tussen. Een uur dat ons de gelegenheid gaf om kennis te maken. Twee levens die elkaar kruisen op de ring rond Antwerpen. De takelman bleek een gepensioneerd truckchauffeur. Hij sprak met heimwee over vroegere tijden, toen er nog douanecontroles waren. Toen was alles beter: uren aanschuiven aan de grens. Het was een moment om zijn collega chauffeurs te treffen, te checken naar welke plek zij onderweg waren en om eventueel af te spreken voor het avondmaal. Geen tachograaf hield hen tegen om langer dan 9 uur te rijden en verplicht rust te nemen. Er zijn te veel regels intussen, zuchtte hij. Ik begreep hem.
De file aan de 50-jarige Kennedytunnel kon hij ook simpelweg oplossen: ergens na Sint Niklaas een aansluiting naar de Liefkenshoektunnel maken en vrachtwagens verplichten die te nemen. Ik geloof trouwens dat die tunnel daar ooit voor gegraven werd. En ook: Op- en afritten vlak na de tunnel wegnemen. Allemaal goedkopere maatregelen dan de Oosterweelverbinding met overkapping. Hij had een brief geschreven naar het kabinet van Weyts maar geen antwoord gekregen. Die was waarschijnlijk net van gedacht aan het veranderen over de kilometerheffing.
Na een uur kreeg ik een vervangwagen, nam ik afscheid en reed ik naar huis. Ik stond in de omgekeerde file en ik bedacht mij: het leven kan zo simpel zijn. Je valt stil, je ontmoet, je schuift aan, je praat. Of vroeger alles beter was, betwijfel ik: toen reed je op 10 minuten van Zwijndrecht naar Deurne. Nu heb je tenminste de tijd om iemand te leren kennen. Ik keek rondom mij, chauffeurs keken chagrijnig. Ik schoof mijn raampje open, maar niemand deed hetzelfde.
Beluister dit Middagjournaal.
Johan Terryn is mediacoach, leadership coach en schrijft momenteel aan zijn nieuwe theatervoorstelling "Ankerman".