Mijn moeder beleefde een hoogdag op een doordeweekse dinsdag.
Beste luisteraar.
Als mijn zoon op zondag achter de piano kruipt en denkt dat ik niet meeluister, word ik zo week als een mossel. Ik hoef u niet te vertellen dat muziek als geen andere kunstvorm de sluitspier van een robuuste schelp kan doen lossen.
Ik hou geen lijstjes bij, daarvoor ga ik uiteindelijk te weinig naar concerten.
Maar los van mijn zondagse mosselavonden waren het Nick Cave concert in het Sportpaleis en de “David Bowie Is” expo in het Brooklynn Museum de meest beklijvende muziek-ervaringen die ik ooit heb gehad.
Sinds kort is daar verandering ingekomen. Mijn moeder zingt namelijk in een koor. Ze heten de “Van Nu en Strackjes”. En hun optreden onlangs staat op nummer één in het lijstje dat ik niet bij hou.
Vaak zat ze trots in de zaal als ik op het podium stond. Nu was het omgekeerd.
Ze zwaaide enthousiast als ik de zaal binnenkwam en moest ontdekken dat ik nauwelijks nog een plekje kon vinden. Zo succesvol had ik de Van Nu en Strackjes nog niet meteen ingeschat.
Het koor bestond uit duo’s, koppels van ouderlingen met dementie en hun buddy. Die laatste zingt niet alleen mee, maar helpt ook de tekst bijhouden, de muzikale afspraken herinneren, de toon aangeven. Zoals mijn moeder zelf zei op voorhand: “En het is genen brol. Het is echt op niveau.” Mijn moeder is altijd gesteld geweest op kwaliteit.
Het repertoire was gevarieerd : over Edelweiss, Bart Peeters’ Heist-aan-zee tot Cohen’s Halleluja. Meer nog dan de stemmen straalden de ogen.
Ik zag mijn moeder tussendoor grapjes maken met de omringende koorleden zoals ze dat ook in haar hoogdagen altijd deed.
Middenin het koor zoog een struise, oudere man alle aandacht op. Je zou denken dat hij daar gezet was om het voortouw te nemen. In elk koor vind je wel iemand die een zodanige articulatie ten beste geeft, dat boventiteling overbodig wordt.
Deze man hield de partituur recht voor zich, volgde aandachtig en keek rond om te zien of de anderen wel mee waren. Alleen: hij zong niet.
Tot plots, tijdens het nummer ‘Du bist alles’, ergens halverwege het concert hij fors aan zette en mee zong. Om zich nadien weer in aandachtig stilzwijgen te hullen. Je hoeft niet alles te willen of kunnen meezingen om bij dit koor te horen. Gewoon, middenin het koor, wachten op dat éne lievelingsnummer mocht ook.
Ik ben al vaak door muziek geraakt, maar ik heb nog nooit zo intens de kracht van muziek zien werken. Mijn moeder beleefde een hoogdag op een doordeweekse dinsdag. Haar vrienden en familie waren er. En vooral: het was genen brol.
Wat hou ik van de mensen die dit in hun vrije tijd mogelijk maken. Wat zijn dàt kanjers.
Ik zou ze willen volgen op instagram, of twitter, maar helaas, daar zitten ze niet op.
Johan Terryn is creative leadership coach en mediacoach, en herneemt in het voorjaar 2019 zijn voorstelling "De Ingehuurde Man". Vind de speellijst op www.johanterryn.com