Principes zijn voor mensen die maar één keer over iets willen nadenken.
Beste Luisteraar,
En zo kwam het dat ik op een zondagochtend om 11u al een jenevertje op had. Niet dat me dat vaak overkomt. Integendeel. Zondagochtend hoort zo’n beetje alcoholvrij te zijn, vind ik. Niet dat ik verder veel principes heb, principes zijn er naar mijn gevoel voor mensen die maar één keer over iets willen nadenken. Terwijl ik het net leuk vind om alles altijd vanuit een andere hoek te bekijken. En dan staan principes eerder in de weg.
Maar goed, ik had dus al een jenevertje op om 11u. Ik was duidelijk nog eens uit mijn comfortzone getreden, beste luisteraar. Meer nog, de mensen achter het barretje bedankten mij voor de consumptie die een gevolg was van mijn moedige deelname.
Ik besef nu dat ik het verhaal achterstevoren vertel. Maar ik begin dan ook bij het gezelligste stuk. Ik spoel even terug.
Ik stond in mijn zwembroek in de winterse buitenlucht. Een ijsberenduik voor de warmste week, dat was het concept. Kou lijden om een ander warmte te geven. De dingen andersom bekijken: ik kan er mij volledig in vinden. Het enige wat nog moest gebeuren was de daad bij het woord voegen.
Het was namelijk duiken of dokken. Voor een duik stak je sponsor een duit in het zakje. Als je ’t niet deed, moest je dat zelf doen.
Het water was groen en ik wist één ding: ik zou mijn tenen er niet eerst even in soppen om te kijken hoe koud het wel niet was. Koudwatervrees was niet aan de orde. Het stond ook gewoon aangegeven op een bord: 7 graden. Voor echte ijsberen is dat een jacuzzi zonder bubbels. Voor mij was het een eerder ruwe overgang van binnen de comfortzone naar buiten. Ik sprong. Mijn adem sneed weg. Het koude water tintelde branderig. Ik deed een paar flinke slagen.
Toen ik uit het water kwam, overviel mij een warmte. Over mijn huid. Maar ook van binnen. Plots merkte ik het verschil op tussen de mensen die gedoken hadden en de mensen die aan de kant bleven. Dat verschil was een glimlach. En zo leek me dat hele ijsberengebeuren plots een metafoor voor het leven: ofwel spring je erin, ofwel blijf je aan de kant staan. Het verschil is een glimlach. “Wil je een jenevertje?" vroeg iemand. Ik droeg geen uurwerk om te kijken of dat al wel kon. "Awel ja,” zei ik.
En zo kwam het dat ik op een zondagochtend om 11u al een jenevertje op had.
Johan Terryn is creative leadership coach en mediacoach, en herneemt in het voorjaar 2019 zijn voorstelling "De Ingehuurde Man". Vind de speellijst op www.johanterryn.com