Uit Mijn Comfortzone
Beste luisteraar,
Ik heb graag een comfortabel bed om in te slapen, ik eet graag comfort food in de winter en ik ga ook graag om met mensen waar ik mij comfortabel bij voel. Als je het mij vraagt, hou ik van comfort. Bovendien krijg ik het jeuksel van inspirational quotes die zeggen dat ik af en toe uit mijn comfortzone moet komen.
Onlangs reed ik een weekendje door de Franse Ardennen. Iemand moet het doen, want de oorspronkelijke bewoners hebben de streek grotendeels verlaten.
Ik had een adresje geboekt aan een comfortabel prijsje en werd er ontvangen door Maddy. Maddy had brochures en wist dat wandelen zowat het hoogtepunt is wat de streek te bieden heeft. Het dichtstbijzijnde restaurant lag op vijf kilometer en bleek een frituur. Tijdens de maaltijd vroegen we ons af waar de Ardenezen in die door God en klein Pièrreke verlaten streek ’s avonds hun tijd mee zouden verslijten. Die hebben heel Netflix al leeg gekeken, dachten we.
Toen we die avond vroegen of we nog een flesje wijn mochten ontkurken in haar tuin, was Maddy resoluut. We moesten en zouden een glas komen drinken bij haar buren. Ze waren namelijk ‘muziek aan het maken’. Ik werd meteen ongemakkelijk bij de gedachte dat ik in het gezelschap van 4 totale vreemden aan een glaasje wijn moest sippen. Maar de vriendelijke druk was te groot om te weigeren.
Het gezelschap bleek te bestaan uit Maddy’s man Luis, een Peruviaan met een gitaar, haar buurvrouw Carmen, die een Waalse bleek met Spaanse roots, en haar man Jacques. Hoewel hij door het gezelschap Jacquito werd genoemd, was hij een volbloed Fransman.
Luis pakte zijn gitaar om ons te verwelkomen en speelde een Zuid-Amerikaanse evergreen. Een siempre verde zo je wil. De vrouwen zongen uit volle borst en Jacquito hield onzichtbaar voor het blote oog onder de tafel twee bongo’s tussen zijn knieën gekneld waarop hij het ritme mee tikte. Zijn blik zijdelings, alsof hij met het hele tafereel niks te maken had. Mocht de politie binnenvallen vanwege geluidsoverlast, zou hij bij hoog en bij laag beweren dat hij met die hele zaak niks te maken had. Zo keek hij.
Het was een beetje ongemakkelijk glimlachen gedurende dat hele lied, de uitvoerders keken recht in mijn ogen.
Ik vroeg Carmen na afloop hoe ze als Belgische in Frankrijk was terecht gekomen. Ze had een hekel aan ons Belgen, zei ze, alleen jullie sociale zekerheid is beter.
Luis vroeg snel wat wij konden meezingen. Voor ik kon antwoorden had hij “Guantanamera” ingezet. De druk om mee te zingen werd met de “Guantanamera" groter tot ik er niet meer onderuit kon. Eerst voorzichtig, dan met steeds meer overtuiging zong ik mee in mijn beste Jommekesspaans. Ik zag mijn eigen handen ritmisch meekloppen op de tafel en realiseerde mij dat ik die avond uit mijn comfortzone was getreden. En dat dat niet heel erg was. Ik had aan den lijve ondervonden hoe een Ardennees zijn avond doorbrengt én had levensechte Netflix personages ontmoet. De zelfgemaakte CD die Maddy en Luis ter afscheid meegaven, heet Flûte de Pan. Nummertje 7 is Guantanamera. De CD werkt beter dan de inspirational quote.
Johan Terryn is creative leadership coach en mediacoach, en herneemt in het voorjaar zijn voorstelling "De Ingehuurde Man". Vind de speellijst op www.johanterryn.com