Beste luisteraar,
Het wordt een zomer zonder borsten. Dat lees ik in de krant. Dat er tegenwoordig geen vrouwen meer topless op het strand liggen te zonnen. Ik vraag me af of ik dat jammer vind en ik denk van ja.
Ik herinner me nog haarscherp mijn eerste ervaring met onbekommerde borsten. Het was einde jaren zeventig, ik ging met mijn ouders en broer en zus naar Frankrijk op vakantie. In België was er op dat moment nog geen sprake van een vrijgevochten kommisveur, dat viel toen nog onder zedenschennis. Ik was een jaar of 10 en belandde met mijn gezin op het strand van Biarritz. Een mondaine badplaats aan de Atlantische Oceaan. Ik denk dat we met z’n allen al ruim een half uur op het strand zaten voor ik het als eerste opmerkte: 2 paar wandelende borsten van een jaar of 50 langs de vloedlijn. Mijn mond viel open. Er stond veel volk in de statie en ik zag het voor de allereerste keer. Toen ik me omdraaide, zag ik ze ook op de rest van het strand: liggende borsten, sportende borsten, bruine borsten, melkwitte borsten, borsten met parmantige tepels, borsten met wijde tepelhoven, hangborsten, wipneusborsten, volle borsten, lege borsten. Borsten met sproeten. Borsten met striemen.
Ik stond aan de vloedlijn naar een rijkgevulde breugeltafel te kijken en riep als vanuit een reflex: “mama! iedereen heeft hier blote borsten!” Mijn vader keek op en toen hij merkte dat ik gelijk had, stopte hij gegeneerd zijn hoofd in een Michelingids.
Mijn broer, zus en ik, we moesten lachen en ik heb de hele dag mijn ogen de fijnkost gegeven. Kijkend naar alle vormen en formaten in de welke borsten aan mij verschenen.
Niet veel later -in de beroemde jaren 80- mocht het ook in België: het is te zeggen, topless op het strand liggen. Borsten mochten in België niet bewegen.
Hadden die vrouwen net de vrijheid voor zichzelf opgeeist om net zo goed als mannen enkel in een broekje op het strand te liggen, is die gewoonte alweer in onmin geraakt. Naar het waarom is het niet lang raden. De drang naar uiterlijke perfectie zou veel bovenstukjes doen aanhouden. De stiksels en naden van de vergroting of de verkleining ook. Nieuwe preutsheid misschien. En ja, Sociale media natuurlijk ook.
Jongens van nu moeten opgroeien met al die perfecte borsten uit de erotische beeldcultuur. Dat wordt mogelijk schrikken als je dan eens een levensecht exemplaar tegenkomt dat lichtjes afwijkt.
Ik vroeg me dus af of ik het jammer vond en ik denk van ja. Voor die verloren vrijheid, voor die aangeprate perfectie, voor die opgedrongen schaamte. Gelukkig kan ik in mijn herinnering altijd weer naar Biarritz waar ze gewoon, doodgemoedereerd aanwezig waren en zo een blijvende indruk lieten op een jongen van 10. Een zomer vol borsten.
Herbeluister via www.radio1.be/tag/middagjournaal