Beste luisteraar,
Ik kom net terug van een eilandengroep in Azië, waar ik tv opnames heb bijgewoond waarover ik verder niks mag zeggen op straffe van boete. Dus nu even geen vragen. De jetlag is nog vers. Het ontbreken van een zoemende airco overvalt me nog af en toe. Het is daar, in de broeierige hitte, dat ik moeizaam de aanzet voor dit middagjournaal heb trachten te schrijven, kauwend op een grasstengel en op flarden tekst. Starend naar een helderblauwe hemel en naar de schittering in het water, me afvragend wat ik nu ook alweer van de dingen vind. Wel, ik ga eerlijk zijn: behoorlijk weinig. En hoewel dat amper stof biedt voor een stukje op de radio, doet het almaar meer, meer dan deugd.
Dat er veel mensen tegenwoordig met een tattoo rondlopen, valt mij op als ik naar de strandbar kijk. Maar ook daar vind ik verder niks van. Vroeger zou ik daar vast en zeker iets cynisch over gedacht hebben, nu vind ik enkel zij die er een heel stripverhaal van hebben gemaakt randje Naingolan. Ik moet even denken aan die Liverpool supporter die zijn been verloor in Afghanistan en de tattoo die erop stond ingekort zag van het clublied “You’ll never walk alone” naar “You’ll never walk”. Soms kan een tattoo ook heel wijs zijn. Ok, betrapt, dat was weer even cynisch.
Starend naar de horizon stel ik bij mezelf vast dat, hoe minder ik oordeel over de dingen, hoe meer ik begrijp. Dat is dus waarom reizen zo’n deugd doet. Ik kan me er alleen moeilijk bij neerleggen dat je altijd tropische omstandigheden nodig hebt om die vervulling te vinden.
Sinds een jaar of wat probeer ik het thuis ook, door bewust te kiezen om me ver van cynisme en scepsis te houden. Om die tweekoppige draak, die in elk van ons zit, niet meer te voederen. Cynisme en scepsis vereren een soort van ongeloof. Ze steken hun kop op uit zelfverdediging of angst voor het onbekende of voor de goede bedoelingen van mensen. Sinds ik die draak weinig of geen aandacht meer geef, omarm ik een pak meer tevredenheid in het leven. Voor een atheist is dat een ontstellende vaststelling. Hoe meer ik geloof en vertrouw, hoe meer ik tot dingen in staat ben.
Ik besef dat ik nu klink alsof er een roos in mijn keel zit. Randje Naingolan. Maar laten we eerlijk zijn: nog nooit heeft iemand een berg beklommen, een record gevestigd, een onderneming uit de grond gestampt, een uitvinding gedaan, een schilderij gemaakt, een kind op de wereld gezet, een wk gewonnen op basis van scepsis of cynisme.
Het zijn net het geloof en het vertrouwen die je ergens brengen waar je wil zijn. Zoals ik daar, die mocht werken op het strand van de Filipijnse zee. Mocht ik nu een tattoo willen laten zetten, zou het er alvast één zijn van een onthoofde tweekoppige draak.
Maar toegegeven, dat vind ik nu toch een beetje teveel… Randje Naingolan.
Herbeluister via www.radio1.be/tag/middagjournaal