Beste luisteraar,
Een Brits onderzoek vroeg aan 20.000 kinderen over de hele wereld wat ze later wilden worden. Ontdekking: kinderen dromen enkel van jobs die ze kennen uit hun eigen familie of van TV. Ze weten niet wat er allemaal mogelijk is.
Wat een rotvraag is dat ook: wat wil je later worden?
Het is een vraag die ik zelf vroeger haatte.
Want ik wilde niet alleen acteur worden, ik was er ook al één: op familie- en schoolfeestjes, in de jeugdbeweging of op mijn eigen kamer voor de spiegel.
Ik herinner me mijn wanhoop bij het besef dat ik al iets was, maar nog iets anders moest worden.
Ik geef toe: laatst betrapte ik mezelf erop dat ik het aan mijn jongste zoon vroeg. “Weet jij eigenlijk al wat je later wil worden?” De woorden waren er nog maar net uit of ik zoog mijn adem weer naar binnen. Alsof ik zo de vraag nog terug kon trekken.
Het is een vraag die lijkt op een soort van uitstel, alsof het echte leven nu nog niet bezig is maar pas na je schooltijd start. Als je goed weet wat je moet kennen en kunnen en naar wie je moet luisteren.
Nu ben ik zelf al redelijk van alles geweest in dit leven: improvisator, eindredacteur, presentator, schrijver, acteur, vader, documentairemaker, mediatrainer en nu ben ik vooral theatermaker en coach en nog altijd vader natuurlijk. Wel, dàt lijstje had ik op mijn 15 moeilijk helemaal kunnen opsommen.
En hoewel er nog altijd een lijstje is van wat ik later wil worden, toch is het fijn om even te focussen op wat ik nu
ben en graag nog een hele tijd wens te zijn.
“Ik weet niet,” antwoordde mijn zoon. “Iets met wiskunde.”
In een opwelling had ik hem ooit eens luidop horen dromen over werken bij de NASA. Dat is in Amerika. Dat klonk als een droom. Maar nu was het antwoord: Iets met wiskunde. Dat klinkt eerder als een oplossing.
Ik tikte mezelf -onder tafel- op de vingers en besloot de vraag nooit meer te stellen.
Bovendien werkt niemand in onze familie bij de NASA en is het ook al behoorlijk lang geleden dat we nog een raket in de ruimte zagen verdwijnen op TV.
Al sinds ik vader ben, zoek ik naar een goede invulling van mijn taak. En nu plots valt het mij te binnen.
Ik hoef mijn zoon niet voor te bereiden op wat hij later wil worden, want ik weet niet wat er later zal zijn. Maar ik kan hem wel ondersteunen in het zijn wie hij nu al is. Een wiskundig aangelegde, piano spelende, taarten bakkende, niet op zijn mondje gevallen kerel van 15.
Alles kan een sport zijn, zolang je vader maar langs de zijlijn staat te supporteren.
